A COSTA MITICA - JOSE CARLOS

A COSTA MITICA

JOSÉ CARLOS

Formar parte dun clube convírtese ás veces en algo incalculable, en moito máis que unha etapa da vida ou da carreira deportiva. Acaba sendo un proxecto de entrega incondicional, de tempo e sentimento invertidos nunhas cores coas que sempre será identificado, e nas que o paso coma xogador só era o preludio dun comrpomiso que mudou en adestrador e presidente co tempo. Diferentes espazos pero un único latexar, corazón branquiazul que fixo de Jose Carlos "Rei de Copas" con tres títulos, naquel U.C. CEE que era buque insignia da comarca e surcaba categorías como a Preferente. 

Orgulloso esplendor que Jose Carlos defendía baixo paus, porteiro dos que despertaban admiración e codicia, que conquistaba polas súas artes pero tamén, especialmente, por un carácter que rebosa humanidade e xenerosidade. De branquiazul igualmente no Baio e campión costeiro co Camariñas, nun periplo que abarcou ata os corenta e seis anos, habitando o ángulo recto dunha madeira que chegou a coñecer tan ben coma o fogar propio. Adestrador que abrazou unhas semifinais de Copa co Carnota, antes de enrolarse de novo nas raíces, na orixe dunha traxectoria da que xa non voltaría a partir. Os éxitos retornaron da man do equipo xuvenil, adestrador mítico para varias xeracións de xogadores do Cee, aos que dou paso como só el sabe facer, regalando  bonhomía e dedicación ilimitadas, sen máis intereses que os de ver medrar ao clube no que tamén el medrou. Jose Carlos é esa clase de campión que non se apaga cando remata o partido, que segue a conquistar títulos fóra dos terreos de xogo en forma de afectos. Quizais os que máis custa conseguir, pero dos que Jose Carlos pode presumir de ter as vitrinas cheas. 

A LÚS DO CANDIL - FÚTBOL COSTEIRO, CORAZÓN SENEGALÉS

Aínda resoan os tambores despois da vitoria de Senegal na que xa é a súa primeira Copa de África. Trinta e tres anos tiveron que pasar, ademais da amargura de perder a final na anterior edición, que se convertía na segunda derrota. Os tempos son chegados para un país que ten, ao igual que Galicia, a moitos dos seus fillos na emigración procurando un futuro mellor. Moitos deles, na nosa Comunidade, e non poucos formando parte non só das nosas vidas como veciños, senón integrando os clubes costeiros que cada fin de semana son a nosa fonte de paixón.


Camariñas, Ameixenda ou Monte Louro entre outros teñen senegalases defendendo as súas cores, pero tamén o Dumbría ou ó Lira, con Baba e Mamadou que son xogadores con percorrido na Costa. Os dous viviron esa final diante de Exipto transportados de novo ao seu fogar natal, a unha nenez na que non imaxinaran estar tan lonxe de canto viron ao nacer, pero aos que tamén o fútbol abriría a este lado do océano as portas dunha nova vida. Porque Baba e Mamadou teñen en común, ademais da nacionalidade, un camiño andado no que o fútbol cobra suma importancia dende que pisaron esta terra á que Baba chegaría dez anos atrás con visado portugués vía Lisboa - Porto - Coruña, onde agardaba seu tío co que acabaría trasladándose a Ponteceso. Alí, con Mato presidindo o clube pontecesán, ficharía e pronto destacaría nese mediocampo no que é un bregador tan duro como elegante e que o levaría a transitar por distintas categorías de toda a provincia. Da man do fútbol chegaba tamén o traballo que aínda conserva, escalando postos e xa pai dun neno galego, un herdeiro máis nado na Vila de Pondal.

Mamadou arribou hai case catro anos en pateira, nese traxecto entre a vida e a morte que tantos africanos emprenden, con distinta sorte, cada día. Instalado en Fisterra a carón da súa familia, pero de corazón roxiño nese outro fogar que é o Lira, implicado en solucionarlle o farrogoso camiño burocrático que permita poder optar a un traballo que non pase por ir ao mar. Para travesía, suficiente a de cruzar o Estreito. A tempada pasada, sen competicións, pasouna nos invernadoiros de Almería antes de poder volver e enfundarse de novo a elástica do Ajax da Costa. Mamadou miraba a pantalla do televisor segundos despois da vitoria abstraído, entre estupefacto e atónito. Incapaz de crer nese milagre que tocaba desfrutar tan lonxe. Horas antes, el tamén gañaba o seu partido de Liga co Lira, nun presaxio de fortuna para o que estaba por vir. Con máis de trinta persoas vendo o partido na mesma casa chegadas de diferentes puntos da comarca, comida, pregarias e toda a fe do mundo posta sobre o céspede de Olembe, Baba e Mamadou sentiron no asubío final, cos ollos pechados por un intre, que Senegal ruxía como nunca dentro do seu peito. Igual que o noso orgullo e afecto porque formen parte do noso corazón costeiro.

FÚTBOL COSTERO, CORAZÓN SENEGALÉS 

Aún resuenan los tambores después de la victoria de Senegal en la que ya es su primera Copa de África. Treinta y tres años tuvieron que pasar, además de la amargura de perder la final en la anterior edición, que se convertía en la segunda derrota. Los tiempos son llegados para un país que tiene, al igual que Galicia, a muchos de sus hijos en la emigración procurando un futuro mejor. Muchos de ellos, en nuestra Comunidad, y no pocos formando parte no solo de nuestras vidas como vecinos, sino integrando los clubes costeros que cada @fin son nuestra fuente de pasión. Camariñas, Ameixenda o Monte Rubio entre otros tienen senegalases defendiendo sus colores, pero también el Dumbría o al Lira, con Baba y Mamadou que son jugadores con recorrido en la Costa. Los dos vivieron esa final delante de Egipto transportados de nuevo a su hogar natal, la una niñez en la que no habían imaginado estar tan lejos de cuanto vieron al nacer, pero a los que también el fútbol abriría la este lado del océano las puertas de una nueva vida. Porque Baba y Mamadou tienen en común, además de la nacionalidad, un camino andado en el que el fútbol cobra suma importancia desde que pisaron esta tierra a la que Baba llegaría diez años atrás con visado portugués vía Lisboa - Puerto - Coruña, donde esperaba su tío con el que acabaría trasladándose a Ponteceso. Allí, con Mato presidiendo el clube pontecesán, ficharía y pronto destacaría en ese mediocampo en el que es un bregador tan duro como elegante y que lo llevaría a transitar por distintas categorías de toda la provincia. De la mano del fútbol llegaba también el trabajo que aún conserva, escalando puestos y ya padre de un niño gallego, un heredero más nado en la Villa de Pondal.

 
Mamadou arribó hace casi cuatro años en pateira, en ese trayecto entre la vida y la muerte que tantos africanos emprenden, con distinta suerte, cada día. Instalado en Fisterra al lado de su familia, pero de corazón roxiño en ese otro hogar que es el Lira, implicado en solucionarle el farrogoso camino burocrático que permita poder optar a un trabajo que no pase por ir al mar. Para travesía, suficiente la de cruzar el Estrecho. La temporada pasada, sin competiciones, la pasó en los invernaderos de Almería antes de poder volver y enfundarse de nuevo la elástica del Ajax de la Costa. Mamadou miraba la pantalla del televisor segundos después de la victoria abstraído, entre estupefacto y atónito. Incapaz de creer en ese milagro que tocaba disfrutar tan lejos. Horas antes, él también ganaba su partido de Liga con el Lira, en un presagio de fortuna para lo cual estaba por venir. Con más de treinta personas viendo el partido en la misma casa llegadas de diferentes puntos de la comarca, comida, plegarias y toda la fe del mundo puesta sobre el césped de Olembe, Baba y Mamadou sintieron en el silbido final, a pies juntillas por un rato, que Senegal rugía como nunca dentro de su pecho. Igual que nuestro orgullo y afecto porque formen parte de nuestro corazón costero.

A COSTA MITICA - JUAN BAUTISTA, TITO E FRAN (CORCUBION)

A COSTA MÍTICA

JUAN BAUTISTA, FRAN E TITO CAAMAÑO 

Tres irmáns vestindo as mesmas cores non é algo que vexamos con frecuencia, pero os Caamaño foron unha excepción naquel Corcubión que, con eles a bordo e con Manolín ao timón, acadou a súa primeira Copa da Costa. Os tres excepcionais, e con Bautista e Fran que, máis adiante, seguirían travesía co mestre Manolín no Cee (Bautista tamén no Baio), onde desfrutarían de novos títulos nunha traxectoria épica e regada de éxitos. Inesquecibles non só polo seu talento deportivo, senón tamén pola exquisitez de trato, saber estar e compromiso, cualidades que se alongaban unha vez rematado o partido, Os tres cortados polo mesmo patrón, personalidades afectuosas que colleitaban o que sembraban: o respecto de todo aquel que compartíu minutos e céspede con eles. 

Bautista era o central por excelencia, a potencia e o dominio da área, a seriedade que non permitía nin un erro, incapaz de baixar a garda nin por un segundo. Garantía nese pequeno pero decisivo cadrado da zaga. Fran era a rebeldía na marcaxe ao rival, indómito pola banda que facía do roubo de balón unha especialidade propia, lateral de longo percorrido que impoñía un físico de gladiador para dominar a pracer as incursións alleas. Imprescindible poderío para dar osíxeno ao equipo, calculada presión da que poucos podian salir airosos. Fran foi un deses xogadores que ningún rival quere enfronte, sabedores de que pelexar contra el era, case sempre, unha batalla perdida. Tito foi fugaz, de viaxe máis efímera, pero igualmente talentoso. Todoterreo capaz de xogar en calquera posición, que aunaba perfectamente as condicións dos dous irmáns para sumalas as que el xa posuía, e que o converteron nun xogador prometedor e desexado. Aínda que vestiron outras camisolas, os tres son lenda vida do seu equipo de corazón, daquel Corcubión que formou parte dunha época onde a Costa era unha pasarela de estrelas que sempre vivían preto, que enchían de orgullo ás súas vilas....e que facían das cores moito máis que un uniforme, tamén un estilo de vida e unha declaración de intencións. E seguro que pese a tantos outros premios...ningún terá o sabor dese primeiro na casa, onde os tres fillos de Pilar do Navarro inauguraron un camiño que ainda segue a ser imaxe de añorado esplendor nunha xeración irrepetible.

Fotografía CEDIDA dos Irmáns Caamaño ca camisola da UD CORCUBION

Real Federación Galega de Fútbol - Futgal Galicia en Goles En Xogo Radio Nordés Cadena SER Fútbol da Costa El Punteirolo A Bancada Non Vale Furar

A COSTA MÍTICA JOSÉ MANUEL MATO (Puenteceso SD)

Formar parte dun clube para algunhas persoas é moito máis que vestir unhas cores ou acodir ó campo cada semana. Hai quen, sinxelamente, non vive prácticamente para outra cousa, e Mato foi para o Ponteceso todo o que cabe ser nun equipo de fútbol, dende xogador a presidente, pasando polo banco de adestradores no seu derradeiro ano ligado ao Pinguel. Un fervor estreado aos catorce anos, cando nesa tenra idade xa destacaba e formaba co equipo sénior onde acabou xogando dez tempadas, repartidas en distintas etapas, pero convertido nese lugar ao que sempre o levaba de novo o corazón.

Mato foi un xogador de Costa puro, que vestíu outras camisolas coma a do Corme ou o Nantón, tamén a do Baio no ano en que se proclamaron campións de Liga e acadaron o ascenso á Primeira Rexional. Antes, tivo ocasión de desfrutar dunha pretempada co Sporting de Xixón, onde circunstancias personais impediron que se poidese prantexar vestir de roxibranco. Técnica depurada nun xogador ao que lle gustaba exercer de medio centro, posición na que podía permitirse organizar e combinar unha creatividade que nel era innata. Dos que non se afanaban en ser o que culminase o gol, senón o que elaborase ese pase final que acabaría co balón na rede. Mato era un Guardiola costeiro que demostrou sobre todo na función de adestrador, onde os seus equipos sempre primaban a posesión, a desputa do balón e facer do fútbol un espectáculo que xogar e que admirar. Unha traxectoria avalada tamén polas case dúas décadas na presidencia dun Ponteceso competitivo e temido todo ese tempo no que Mato, en calquera das súas versións, foi corpo e alma entregados á causa do equipo da vila de Pondal.

O ILUSIONISTA Jorge García Sar (Unión Club Cee)

Os azuis son un deses clubes que sempre souberon misturar perfectamente a veteranía coa xuventude da súa rica canteira, unha camisola que vestiron moitos xogadores dende pequenos e que non deixou de ser a mesma ao longo dos anos. Jorgito é un dos que xa de ben novo pisaba céspede co Unión, e dos que xa formaba parte do equipo naquela última Copa da Costa do ano 2.007. Entrega branquiazul agás un breve lapso no Carnota, como tantos outros xogadores ceenses que atoparon en Lombáns unha segunda casa pero que, inevitablemente, acabaron volvendo á que sempre sería a súa: o Cee. E para non marchar nunca máis.

Jorge leva anos vendo medrar ás xeracións de xoves xogadores cos que despois compartirá vestiario, dando paso á semente de futuro que todo clube precisa para renovarse. Defensor de banda e esforzo, de alentar a todo o que redunde beneficiosamente no equipo. Tempada tras tempada, un fixo nese lateral do interminable campo que xa coñece como a propia palma da man, que percorre nos bos tempos e nos malos, que nunca deixa de habelos, pero que resiste porque, dalgún xeito, o Cee é xa unha familia da que custa desprenderse. Un ano en branco futbolísitcamente falando porque as circunstancias son as que son...pero para el, para Jorgito, os días e os meses, nalgún curruncho do corazón, seguirán sendo azuis. 

Galicia en Goles A Bancada Non Vale Furar Futbol modesto para a costa da morte Fútbol da Costa El Punteirolo Real Federación Galega de Fútbol - Futgal En Xogo