Formar parte dun clube para algunhas persoas é moito máis que vestir unhas cores ou acodir ó campo cada semana. Hai quen, sinxelamente, non vive prácticamente para outra cousa, e Mato foi para o Ponteceso todo o que cabe ser nun equipo de fútbol, dende xogador a presidente, pasando polo banco de adestradores no seu derradeiro ano ligado ao Pinguel. Un fervor estreado aos catorce anos, cando nesa tenra idade xa destacaba e formaba co equipo sénior onde acabou xogando dez tempadas, repartidas en distintas etapas, pero convertido nese lugar ao que sempre o levaba de novo o corazón.
Mato foi un xogador de Costa puro, que vestíu outras camisolas coma a do Corme ou o Nantón, tamén a do Baio no ano en que se proclamaron campións de Liga e acadaron o ascenso á Primeira Rexional. Antes, tivo ocasión de desfrutar dunha pretempada co Sporting de Xixón, onde circunstancias personais impediron que se poidese prantexar vestir de roxibranco. Técnica depurada nun xogador ao que lle gustaba exercer de medio centro, posición na que podía permitirse organizar e combinar unha creatividade que nel era innata. Dos que non se afanaban en ser o que culminase o gol, senón o que elaborase ese pase final que acabaría co balón na rede. Mato era un Guardiola costeiro que demostrou sobre todo na función de adestrador, onde os seus equipos sempre primaban a posesión, a desputa do balón e facer do fútbol un espectáculo que xogar e que admirar. Unha traxectoria avalada tamén polas case dúas décadas na presidencia dun Ponteceso competitivo e temido todo ese tempo no que Mato, en calquera das súas versións, foi corpo e alma entregados á causa do equipo da vila de Pondal.
No hay comentarios:
Publicar un comentario