Mostrando entradas con la etiqueta UNIÓN CLUB CEE. Mostrar todas las entradas
Mostrando entradas con la etiqueta UNIÓN CLUB CEE. Mostrar todas las entradas

domingo, 9 de agosto de 2020

A COSTA MÍTICA - SUSO INSUA



SUSO ÍNSUA

Dicir que o firmamento está cheo de estrelas parece algo redundante, mais hai veces nas que se convirte en algo literal, e onde algunha alumea sen apagarse nunca, viva para sempre no legado e nas lembranzas deixadas entre os terreais, entre a lexión de afeccionados que tantos domingos miraron cara o ceo agradecidos con algún dos seus goles, de potente disparo ou de remate de cabeza marca da casa, de calquera xeito que xurdira dun físico esculpido a cincel, digno dun Miguel Ángel que, de ser contemporáneo, podería ter atopado en Suso Ínsua unha das súas mellores obras. 

Fillo pródigo daquel vello Raíces do que brotaba tanto talento que resultaba incontible, e que se derramaba por toda a bisbarra e fóra dela, pero non sen antes destacar na casa, en branquiazul, no Unión Club Cee polo que Ínsua sempre sentíu morriña, tamén cando foi requerido en etapa xuvenil polo Real Madrid, soño de tantos e ao alcance de tan poucos. Foi no Compostela de Segunda "B" onde atopou acougo por catro tempadas, para despois dar o salto á categoría de prata dende o Cartaxena, nun periplo nómada que tamén o levou ata o Arousa, Logroñés, Arenteiro e Noia, onde co seu irmán Juanín comezou a desescalada, pasando logo polo Carnota e voltando ao querido fogar ceense. Obrigado a unha pronta retirada por un xeonllo rebelde, Suso Ínsua era un xogador dos que deixaban impronta, desa clase de personalidades que marcan a diferenza no campo pero tamén cando saen del, compañeiro que non deixaba de selo unha vez traspasada a porta do vestiario. Querido e admirado polas súas virtudes, pero igualmente con capacidade infinita para gañarse o perdón ante calquera defecto. Na memoria de todos aínda baila o "7" cosido non só ás costas, senón tamén a un corazón con puntadas de fío azul, sempre galopando polo extremo dereito do terreo de xogo, inalcanzable para os rivais e ídolo eterno para unha bancada na que vivirá perennemente. Tan inmortal coma esa estrela que se tinguíu de verde só para que Suso poida seguir xogando sobre un campo de Fútbol.


domingo, 12 de julio de 2020

A COSTA MÍTICA - MANUEL OLIVEIRA GÓMEZ (MANOLÍN)



MANUEL OLIVEIRA GÓMEZ (MANOLÍN)


Din que a intención é o que conta e, neste caso, así terá que ser, porque a traxectoria dalguén coma Manolín é imposible de enumerar sen consultar varias hemerotecas e despoñer de gran espazo. Terá que abondar o desexo de tentalo, de querer plasmar unha historia única e irrepetible, case de ficción, pero tan real como a de todos os equipos que, a través del, viviron e probaron o sabor da gloria, dos triunfos e os títulos que son, finalmente, os que ademais de encher vitrinas, gañan corazóns.


Adolescente naquel Unión Club Cee aínda sen federar, do que marchou cara ás Rías Baixas para xogar en equipos coma o Arosa ou Marín, só un pequeno tránsito antes do Deportivo da Coruña, de onde tomou a decisión de voltar á casa, de embarcarse en augas máis tranquilas e dar forma ao que hoxe coñecemos e tanto admiramos: a Liga da Costa. Pioneiro na competición da Copa, gañador desa primeira edición enrolado no Cee, o mesmo equipo co que voltou a gañala seis veces máis, sete en total para os branquiazuis, e todas co nome de Manolín gravado. Porque se a súa etapa coma xogador foi fructífera, a de adestrador marca un fito difícil de superar, cuaxada de ascensos, títulos, dez Copas da Costa, múltiples recoñecementos, homenaxes, premios...Só na Costa, aparte do Cee, Fisterra, Outes, Corcubión, Soneira, Lira, Ponteceso, Baio ou Camariñas, pero tamén alén do noso territorio, coma o mesmo Marín onde xa xogara ou o mariñán Burela. Ata chegar ó punto final que puxo co Ameixenda, a quen ascendíu na súa última tempada en activo. Mítico de verde e letras, de sentimento e poesía que bota a rodar como antaño facía co balón, rei que nunca precisou coroa para implantar unha monarquía onde a divisa principal era o triunfo. Profesionalidade e carácter no banco, mestre das mellores xeracións que alumearon na nosa Costa, lector de partidos coma se fosen versos, declamando instrucións en cada xogada, incapaz de renderse ante ningunha adversidade. Invocalo é a nostalxia, a lembranza de tempos onde todo era posible se el estaba ó timón, respectado ata polo inimigo, ou incluso máis se cabe por este. Ninguén quería estar ao outro lado da súa trincheira porque iso significaba derrota case segura. Manolín arrolou ás grandes lendas que admiramos, fixo que medrasen, que se convertisen en membros do noso admirado Olimpo, pero tamén víu apagarse moitas, nun fútbol onde o compromiso e a actitude non sempre van da man. Xenio e figura de xeito absolutamente literal, retirado pero non esquecido, memoria á que acodir cando hai que traer de novo á escea ós prodixios que el dou forma, que alimentaba en cada vestiario e en cada tarde de partido. Se se pode ser orfo en vida nós, os que amamos tolamente o fútbol costeiro....vivimos orfos de Manolín.


domingo, 5 de julio de 2020

A COSTA MÍTICA - JOSÉ DÍAZ LÓPEZ (MICULITA) O MELLOR XOGADOR DA COSTA DE TODOS OS TEMPOS

JOSÉ DÍAZ LÓPEZ (MICULITA)

Ca indumentaria da Sd Fisterra na Terceira División

Hai nomes que se evocan e acontece como coa fábula da lámpada máxica, que nada máis fregar nela sae o xenio que leva dentro para que todos os desexos se cumpran. Así era cada domingo nos equipos onde Miculita destapaba o tarro das súas esencias futbolísticas, maxia sobre un campo que se desfacía tanto diante do seu talento coma do seu talante, sempre indómito, indomable, pero carismático e inalcanzable para o común dos mortais, que só podían renderse a esa voráxine de paixón e calidade que asolagaba os terreos de xogo e ás atónitas bancadas.

                                                        Na súa etapa no COMPOSTELA

Miculita era de carne e óso, pero iso non lle impedía ser un deus, un portento de polivalencia que mesturaba a súa irrepetible técnica cun físico de loitador romano. Goleador a mansalva, a discreción, coma se cada partido fose unha batalla da que houbese que saír vitorioso a cañonazos. Ausente porque, ademais de partidos, había que gañalo pan, e non sempre daba rematado as competicións que comezaba porque tocaba surcar outras augas, as do mar que o apartaban longas tempadas dos sendeiros da gloria. Xogador daquel mítico Fisterra de Terceira División que agora repite historia, coma se corenta anos non fosen nada, porque ninguén esquece a quen foi o talento por antonomasia de toda a Costa da Morte. Ningunha enquisa virtual das que deron en facerse con asiduidade entre os internautas deixaron de telo no máis alto de todas elas, sempre o elixido, o desexado, o mítico que paseou a súa arte moi noviño nesa outra canteira de fisterráns que é o Lira, cando non estaba nin federado pero Miculita xa agasallaba alí co preludio do seu futuro. Despois o fogar verde, o Lugo, o Noia co que conseguía o ascenso á Terceira División e algunha Liga, o Compostela e os costeiros Unión Club Cee e Soneira onde tamen gañou algunha liga. Non podemos esquecernos do seu paso polo Hannover onde abrumaba ca sua clase os míticos Rummenigge, Muller, Beckenbauer, entre outrosRexeitou ofertas coas que outros só poden soñar: Elche, UD As Palmas e mesmo o Deportivo da Coruña. Miculita amaba o fútbol...pero tamén a vida que hai fóra del, xenio e figura sen máis ataduras que un corazón nómada e inquedo, vítima ás veces de si mesmo, dunha intensidade que provocaba, en ocasións, encontronazos cos adestradores que se enorgullecían dun potencial que o traía de volta das súas singladuras e ao domingo seguinte xa estaba listo para xogar, como se non deran pasado unha chea de meses, pero incapaces de suxeitar un alma que voaba a pracer como e por onde quería. Xefe sen fisuras no campo, un referente ao que achegarse porque ningún outro era tan completo, tan capaz de dominar calquera aspecto do xogo, reinado indiscutible nuns noventa minutos que convertía en ouro puro. Miculita é a lenda...o xenio que fixo a maxia de convertilo en inesquecible. E, polo de agora, en insuperable tamén.



Hay nombres que se evocan y se dan como con la fábula de la lámpara mágica, que nada más frotar en ella sale el genio que lleva dentro para que todos los deseos se cumplan. Así era cada domingo en los equipos donde Miculita destapaba el tarro de sus esencias futbolísticas, magia sobre un campo que se deshacía tanto delante de su talento como de su talante, siempre indómito, indomable, pero carismático e inalcanzable para lo común de los mortales, que solo podían rendirse a esa vorágine de pasión y calidad que inundaba los terrenos de juego y a las atónitas gradas.
Miculita era de carne y hueso, pero eso no le impedía ser un dios, un portento de polivalencia que mezclaba su irrepetible técnica con un físico de luchador romano. Goleador a mansalva, la discreción, como si cada partido fuera una batalla de la que hubiera que salir victorioso a cañonazos. Ausente porque, además de partidos, había que ganar el pan, y no siempre daba finalizado las competiciones que comenzaba porque tocaba surcar otras aguas, las del mar que lo apartaban largas temporadas de los senderos de la gloria. Jugador de aquel mítico Fisterra de Tercera División que ahora repite historia, como si cuarenta años no fueran nada, porque nadie olvida a quién fue el talento por antonomasia de toda la Costa da Morte. Ninguna encuesta virtual de las que dieron en hacerse con asiduidad entre los internautas dejaron de tenerlo en el más alto de todas ellas, siempre el elegido, el deseado, el mítico que paseó su arte muy jovencito en esa otra cantera de fisterráns que es el Lira, cuando no estaba ni federado, pero Miculita ya agasajaba allí con el preludio de su futuro. Después el hogar verde, el Lugo, el Noia con el que conseguía el ascenso a la Tercera División y alguna Liga, el Compostela y los costeros Unión Club Cee y Soneira donde tambien ganó alguna liga. No podemos olvidarnos de su paso por el Hannover, donde abrumaba con su clase a los Rummenigge, Muller, Beckenbauer, entre otros. Rechazó ofertas con las que otros solo pueden soñar: Elche, UD Las Palmas y mismo el Deportivo de A Coruña. Miculita amaba el fútbol...pero también la vida que hay fuera de él, genio y figura sin más ataduras que un corazón nómada e inquieto, víctima a veces de sí mismo, de una intensidad que provocaba, en ocasiones, encontronazos con los entrenadores que se enorgullecían de un potencial que lo traía de vuelta de sus singladuras y al domingo siguiente ya estaba listo para jugar, como si no hubiesen pasado un montón de meses, pero incapaces de sujetar un alma que volaba a placer como y por donde quería. Jefe sin fisuras en el campo, un referente a lo que acercarse porque ningún otro era tan completo, tan capaz de dominar cualquier aspecto del juego, reinado indiscutible en unos noventa minutos que convertía en oro puro. Miculita es la leyenda...el genio que hizo la magia de convertirlo en inolvidable. Y, por el de ahora, en insuperable también.

domingo, 28 de junio de 2020

JOSÉ CARLOS CANOSA TRABA (LLANERO) - A COSTA MITICA



Certos nomes abonda con invocalos para traelos á memoria, para lembralos sobre un campo de fútbol facendo sobre todo que iso, o fútbol, cobrase categoría de función de maxia. De espectáculo para privilexiados que viron como Llanero conquistaba corazóns a base de goles e un longo percorrido dende aqueles comezos no Ara Solis, nese lugar onde xa se medra sendo mítico, e dende o que seguir un camiño asfaltado de éxito e triunfo á altura dos deuses que alí rixen o destino dos mellores.


Llanero é un dos primeiros desa lista, un xogador épico que vestíu camisolas que se soñan, pero que non soen verse sobre a pel. Compostela na División de Prata, Atlético de Madrid e Sporting de Xixón B, Orihuela, Negreira e, despois, a volta á comarca, ao Dumbría dos títulos, dos ascensos e o triple "Pichichi", nunha etapa tan espléndida como esa zurda que erguía paixóns e trofeos. Pero non só o talento, tamén a capacidade de líderar, de conseguir que o equipo enteiro xirase en torno a súa figura e destreza, carácter que sempre transformaba en intelixencia, en poderío que daba o froito dos tan desexados puntos. Llanero vivíu o fútbol ao grande, sempre coa paixón incrustada no peito, indistintamente do equipo que defendera. No Cee, o descanso do guerreiro, o último treito no que desfrutar e tamén sufrir algunha amargura, ensinar ás xeracións entrantes que habían de mirarse no seu espello inevitablemente. Anos xogando por amor, cunha tempada no Baíñas antes de voltar ao equipo branquiazul e dar lustre a unha Liga da Costa acostumada a ver desfilar por ela as súas estrelas. Llanero sempre seguirá xogando, sempre estará na historia do fútbol que todos admiramos. E diso, é imposible retirarse


CASTELLANO

Ciertos nombres es suficiente con invocarlos para traerlos a la memoria, para recordarlos sobre un campo de fútbol haciendo sobre todo que eso, el fútbol, cobrara categoría de función de magia. De espectáculo para privilegiados que vieron como Llanero conquistaba corazones a base de goles y un largo recorrido desde aquellos comienzos en el Ara Solis, en ese lugar donde ya se crece siendo mítico, y desde lo que seguir un camino asfaltado de éxito y triunfo a la altura de los dioses que allí rigen el destino de los mejores.
Llanero es uno de los primeros de esa lista, un jugador épico que vestíu maillots que se sueñan, pero que no suenen verse sobre la piel. Compostela en la División de Plata, Atlético de Madrid y Sporting de Gijón B, Orihuela, Negreira y, después, la vuelta a la comarca, al Dumbría de los títulos, de los ascensos y el triple "Pichichi", en una etapa tan espléndida como esa zurda que erguía pasiones y trofeos. Pero no solo el talento, también la capacidad de líderar, de conseguir que el equipo entero girara en torno a su figura y destreza, carácter que siempre transformaba en inteligencia, en poderío que daba el fruto de los tan deseados puntos. Llanero vivíu el fútbol #a lo grande, siempre con la pasión incrustada en el pecho, indistintamente del equipo que había defendido. En el Cee, el descanso del guerrero, el último trecho en el que disfrutar y también sufrir alguna amargura, enseñar a las generaciones entrantes que habían de mirarse en su espejo inevitablemente. Años jugando por amor, con una temporada en el Baíñas antes de volver al equipo blanquiazul y dar lustre la una Liga de la Costa acostumbrada a ver desfilar por ella sus estrellas. Llanero siempre seguirá jugando, siempre estará en la historia del fútbol que todos admiramos. Y de eso, es imposible retirarse

domingo, 17 de marzo de 2013

UNIÓN CLUB CEE

EL UNIÓN CLUB CEE SE FUNDÓ EN 1960

Presidenta Actual : ELVIRA FREIRE CANOSA
Temporada: 2012-2013
Nº SOCIOS: 400 Aprox.
Campo de Futbol : SAN PAIO DE REFOXOS (Antiguamente NOVO RAICES)           (Hierba Artificial)
Equipación Oficial :Camiseta AZUL CON FRANJA TRANSVERSAL BLANCA - Pantalón BLANCO - Medias AZULES
Entrenador : FLOREAL CASTRO ARES
FLOREAL (Entrenador) 

DE PIE de Izquierda a Derecha
VICTOR-PARROTO-PIQUERO-DIEGO CESPÓN-FERMIN-RUBEN FIUZA-RUBEN YAYÁ-?-MINGOS
AGACHADOS
NICO-DANI FREIRE-RAFA-CARLOS LEIS-ISMA-?-RAFA(2º ENTRENADOR)
DE PIE de Izquierda a Derecha
PENEDO - FERMÍN - RUBEN YAYÁ - DIEGO CESPÓN - PIKERO y PARROTO
AGACHADOS
FERNANDITO - CHIRU - RAFA - JORGITO - NICO

El Unión Club Cee se fundó en 1924 pero su primer nombre fué