MANUEL OLIVEIRA GÓMEZ (MANOLÍN)
Din que a intención é o que conta e, neste caso, así terá que ser, porque a traxectoria dalguén coma Manolín é imposible de enumerar sen consultar varias hemerotecas e despoñer de gran espazo. Terá que abondar o desexo de tentalo, de querer plasmar unha historia única e irrepetible, case de ficción, pero tan real como a de todos os equipos que, a través del, viviron e probaron o sabor da gloria, dos triunfos e os títulos que son, finalmente, os que ademais de encher vitrinas, gañan corazóns.
Adolescente naquel Unión Club Cee aínda sen federar, do que marchou cara ás Rías Baixas para xogar en equipos coma o Arosa ou Marín, só un pequeno tránsito antes do Deportivo da Coruña, de onde tomou a decisión de voltar á casa, de embarcarse en augas máis tranquilas e dar forma ao que hoxe coñecemos e tanto admiramos: a Liga da Costa. Pioneiro na competición da Copa, gañador desa primeira edición enrolado no Cee, o mesmo equipo co que voltou a gañala seis veces máis, sete en total para os branquiazuis, e todas co nome de Manolín gravado. Porque se a súa etapa coma xogador foi fructífera, a de adestrador marca un fito difícil de superar, cuaxada de ascensos, títulos, dez Copas da Costa, múltiples recoñecementos, homenaxes, premios...Só na Costa, aparte do Cee, Fisterra, Outes, Corcubión, Soneira, Lira, Ponteceso, Baio ou Camariñas, pero tamén alén do noso territorio, coma o mesmo Marín onde xa xogara ou o mariñán Burela. Ata chegar ó punto final que puxo co Ameixenda, a quen ascendíu na súa última tempada en activo. Mítico de verde e letras, de sentimento e poesía que bota a rodar como antaño facía co balón, rei que nunca precisou coroa para implantar unha monarquía onde a divisa principal era o triunfo. Profesionalidade e carácter no banco, mestre das mellores xeracións que alumearon na nosa Costa, lector de partidos coma se fosen versos, declamando instrucións en cada xogada, incapaz de renderse ante ningunha adversidade. Invocalo é a nostalxia, a lembranza de tempos onde todo era posible se el estaba ó timón, respectado ata polo inimigo, ou incluso máis se cabe por este. Ninguén quería estar ao outro lado da súa trincheira porque iso significaba derrota case segura. Manolín arrolou ás grandes lendas que admiramos, fixo que medrasen, que se convertisen en membros do noso admirado Olimpo, pero tamén víu apagarse moitas, nun fútbol onde o compromiso e a actitude non sempre van da man. Xenio e figura de xeito absolutamente literal, retirado pero non esquecido, memoria á que acodir cando hai que traer de novo á escea ós prodixios que el dou forma, que alimentaba en cada vestiario e en cada tarde de partido. Se se pode ser orfo en vida nós, os que amamos tolamente o fútbol costeiro....vivimos orfos de Manolín.
.JPG)
.JPG)