Mostrando entradas con la etiqueta SONEIRA SD. Mostrar todas las entradas
Mostrando entradas con la etiqueta SONEIRA SD. Mostrar todas las entradas

domingo, 26 de julio de 2020

A COSTA MÍTICA - PESCA

A COSTA MÍTICA



JUAN JOSÉ MARTÍNEZ (PESCA)

Os fisterráns son unha xente acostumada á conquista de novas terras, a traspasar fronteiras e converter Fisterra nun lugar universal, espallado polo mundo sobre todo a través do mar, pero tamén exportado nese outro talento que alí nace en cada xeración: o fútbol. Montado nel viaxou Pesca dende a tenra adolescencia, primeiro a clubes nacionais coma Rayo Vallecano e Atlético de Madrid, moito antes dun periplo europeo digno de calquera aventura de Julio Verne, mesturada co exotismo de Emilio
Salgari.

Pesca voltou da experiencia madrileña para recalar no Bergantiños , nun comezo de travesía costeira que abarcou todos os portos imaxinables da nosa contorna coma Soneira, Cee, Fisterra ou Dumbría. Sen saír de Galicia, abordou ó Cerceda, Vizoño, Vilalbés, Ordes , Porriño e Montañeros, mentres a súa andaina internacional tomaba a saída en Escocia, concretamente no Raith Rover, punto de partida dunha traxectoria que probablemente ningún outro xogador da Costa teña vivido. Portugal foi o seguínte destino, con ascenso á Primeira División incluído co Trofense (Trofa, Porto), para despois embarcarse no Oliveirense. Rematada a etapa no país veciño, rumbo a Bulgaria, ao Botev Plovdiv tamén da primeira


categoría, de onde sacou billete máis aidante para o Cantazaro calabrés, do que garda un entrañable recordo despois de ter sido adestrado polo brasileiro Ze María, nacionalidade sempre punto e aparte no mundo do fútbol. Tan habilidoso coma versátil, Pesca era un extremo esquerdo dos que fan que cada xogada sexa determinante, con intuición e carácter, actitude e técnica individual que completaban a un xogador que marcou unha época polo seu talento pero, tamén, por ese espírito viaxeiro que o fixo indómito e imparable. Fisterrán do mundo, pero tamén corazón de fogar, da casa….dese lugar onde medran os futbolistas e os grandes soños
que, nalgúns casos e coma lle aconteceu a Pesca, fanse realidade.


domingo, 12 de julio de 2020

A COSTA MÍTICA - MANUEL OLIVEIRA GÓMEZ (MANOLÍN)



MANUEL OLIVEIRA GÓMEZ (MANOLÍN)


Din que a intención é o que conta e, neste caso, así terá que ser, porque a traxectoria dalguén coma Manolín é imposible de enumerar sen consultar varias hemerotecas e despoñer de gran espazo. Terá que abondar o desexo de tentalo, de querer plasmar unha historia única e irrepetible, case de ficción, pero tan real como a de todos os equipos que, a través del, viviron e probaron o sabor da gloria, dos triunfos e os títulos que son, finalmente, os que ademais de encher vitrinas, gañan corazóns.


Adolescente naquel Unión Club Cee aínda sen federar, do que marchou cara ás Rías Baixas para xogar en equipos coma o Arosa ou Marín, só un pequeno tránsito antes do Deportivo da Coruña, de onde tomou a decisión de voltar á casa, de embarcarse en augas máis tranquilas e dar forma ao que hoxe coñecemos e tanto admiramos: a Liga da Costa. Pioneiro na competición da Copa, gañador desa primeira edición enrolado no Cee, o mesmo equipo co que voltou a gañala seis veces máis, sete en total para os branquiazuis, e todas co nome de Manolín gravado. Porque se a súa etapa coma xogador foi fructífera, a de adestrador marca un fito difícil de superar, cuaxada de ascensos, títulos, dez Copas da Costa, múltiples recoñecementos, homenaxes, premios...Só na Costa, aparte do Cee, Fisterra, Outes, Corcubión, Soneira, Lira, Ponteceso, Baio ou Camariñas, pero tamén alén do noso territorio, coma o mesmo Marín onde xa xogara ou o mariñán Burela. Ata chegar ó punto final que puxo co Ameixenda, a quen ascendíu na súa última tempada en activo. Mítico de verde e letras, de sentimento e poesía que bota a rodar como antaño facía co balón, rei que nunca precisou coroa para implantar unha monarquía onde a divisa principal era o triunfo. Profesionalidade e carácter no banco, mestre das mellores xeracións que alumearon na nosa Costa, lector de partidos coma se fosen versos, declamando instrucións en cada xogada, incapaz de renderse ante ningunha adversidade. Invocalo é a nostalxia, a lembranza de tempos onde todo era posible se el estaba ó timón, respectado ata polo inimigo, ou incluso máis se cabe por este. Ninguén quería estar ao outro lado da súa trincheira porque iso significaba derrota case segura. Manolín arrolou ás grandes lendas que admiramos, fixo que medrasen, que se convertisen en membros do noso admirado Olimpo, pero tamén víu apagarse moitas, nun fútbol onde o compromiso e a actitude non sempre van da man. Xenio e figura de xeito absolutamente literal, retirado pero non esquecido, memoria á que acodir cando hai que traer de novo á escea ós prodixios que el dou forma, que alimentaba en cada vestiario e en cada tarde de partido. Se se pode ser orfo en vida nós, os que amamos tolamente o fútbol costeiro....vivimos orfos de Manolín.


domingo, 5 de julio de 2020

A COSTA MÍTICA - JOSÉ DÍAZ LÓPEZ (MICULITA) O MELLOR XOGADOR DA COSTA DE TODOS OS TEMPOS

JOSÉ DÍAZ LÓPEZ (MICULITA)

Ca indumentaria da Sd Fisterra na Terceira División

Hai nomes que se evocan e acontece como coa fábula da lámpada máxica, que nada máis fregar nela sae o xenio que leva dentro para que todos os desexos se cumpran. Así era cada domingo nos equipos onde Miculita destapaba o tarro das súas esencias futbolísticas, maxia sobre un campo que se desfacía tanto diante do seu talento coma do seu talante, sempre indómito, indomable, pero carismático e inalcanzable para o común dos mortais, que só podían renderse a esa voráxine de paixón e calidade que asolagaba os terreos de xogo e ás atónitas bancadas.

                                                        Na súa etapa no COMPOSTELA

Miculita era de carne e óso, pero iso non lle impedía ser un deus, un portento de polivalencia que mesturaba a súa irrepetible técnica cun físico de loitador romano. Goleador a mansalva, a discreción, coma se cada partido fose unha batalla da que houbese que saír vitorioso a cañonazos. Ausente porque, ademais de partidos, había que gañalo pan, e non sempre daba rematado as competicións que comezaba porque tocaba surcar outras augas, as do mar que o apartaban longas tempadas dos sendeiros da gloria. Xogador daquel mítico Fisterra de Terceira División que agora repite historia, coma se corenta anos non fosen nada, porque ninguén esquece a quen foi o talento por antonomasia de toda a Costa da Morte. Ningunha enquisa virtual das que deron en facerse con asiduidade entre os internautas deixaron de telo no máis alto de todas elas, sempre o elixido, o desexado, o mítico que paseou a súa arte moi noviño nesa outra canteira de fisterráns que é o Lira, cando non estaba nin federado pero Miculita xa agasallaba alí co preludio do seu futuro. Despois o fogar verde, o Lugo, o Noia co que conseguía o ascenso á Terceira División e algunha Liga, o Compostela e os costeiros Unión Club Cee e Soneira onde tamen gañou algunha liga. Non podemos esquecernos do seu paso polo Hannover onde abrumaba ca sua clase os míticos Rummenigge, Muller, Beckenbauer, entre outrosRexeitou ofertas coas que outros só poden soñar: Elche, UD As Palmas e mesmo o Deportivo da Coruña. Miculita amaba o fútbol...pero tamén a vida que hai fóra del, xenio e figura sen máis ataduras que un corazón nómada e inquedo, vítima ás veces de si mesmo, dunha intensidade que provocaba, en ocasións, encontronazos cos adestradores que se enorgullecían dun potencial que o traía de volta das súas singladuras e ao domingo seguinte xa estaba listo para xogar, como se non deran pasado unha chea de meses, pero incapaces de suxeitar un alma que voaba a pracer como e por onde quería. Xefe sen fisuras no campo, un referente ao que achegarse porque ningún outro era tan completo, tan capaz de dominar calquera aspecto do xogo, reinado indiscutible nuns noventa minutos que convertía en ouro puro. Miculita é a lenda...o xenio que fixo a maxia de convertilo en inesquecible. E, polo de agora, en insuperable tamén.



Hay nombres que se evocan y se dan como con la fábula de la lámpara mágica, que nada más frotar en ella sale el genio que lleva dentro para que todos los deseos se cumplan. Así era cada domingo en los equipos donde Miculita destapaba el tarro de sus esencias futbolísticas, magia sobre un campo que se deshacía tanto delante de su talento como de su talante, siempre indómito, indomable, pero carismático e inalcanzable para lo común de los mortales, que solo podían rendirse a esa vorágine de pasión y calidad que inundaba los terrenos de juego y a las atónitas gradas.
Miculita era de carne y hueso, pero eso no le impedía ser un dios, un portento de polivalencia que mezclaba su irrepetible técnica con un físico de luchador romano. Goleador a mansalva, la discreción, como si cada partido fuera una batalla de la que hubiera que salir victorioso a cañonazos. Ausente porque, además de partidos, había que ganar el pan, y no siempre daba finalizado las competiciones que comenzaba porque tocaba surcar otras aguas, las del mar que lo apartaban largas temporadas de los senderos de la gloria. Jugador de aquel mítico Fisterra de Tercera División que ahora repite historia, como si cuarenta años no fueran nada, porque nadie olvida a quién fue el talento por antonomasia de toda la Costa da Morte. Ninguna encuesta virtual de las que dieron en hacerse con asiduidad entre los internautas dejaron de tenerlo en el más alto de todas ellas, siempre el elegido, el deseado, el mítico que paseó su arte muy jovencito en esa otra cantera de fisterráns que es el Lira, cuando no estaba ni federado, pero Miculita ya agasajaba allí con el preludio de su futuro. Después el hogar verde, el Lugo, el Noia con el que conseguía el ascenso a la Tercera División y alguna Liga, el Compostela y los costeros Unión Club Cee y Soneira donde tambien ganó alguna liga. No podemos olvidarnos de su paso por el Hannover, donde abrumaba con su clase a los Rummenigge, Muller, Beckenbauer, entre otros. Rechazó ofertas con las que otros solo pueden soñar: Elche, UD Las Palmas y mismo el Deportivo de A Coruña. Miculita amaba el fútbol...pero también la vida que hay fuera de él, genio y figura sin más ataduras que un corazón nómada e inquieto, víctima a veces de sí mismo, de una intensidad que provocaba, en ocasiones, encontronazos con los entrenadores que se enorgullecían de un potencial que lo traía de vuelta de sus singladuras y al domingo siguiente ya estaba listo para jugar, como si no hubiesen pasado un montón de meses, pero incapaces de sujetar un alma que volaba a placer como y por donde quería. Jefe sin fisuras en el campo, un referente a lo que acercarse porque ningún otro era tan completo, tan capaz de dominar cualquier aspecto del juego, reinado indiscutible en unos noventa minutos que convertía en oro puro. Miculita es la leyenda...el genio que hizo la magia de convertirlo en inolvidable. Y, por el de ahora, en insuperable también.

lunes, 18 de marzo de 2013

SONEIRA S.D


EL SONEIRA S.D SE FUNDÓ EN 1965

Presidente Actual : EULOGIO ANDRADE
PRESIDENTE

Temporada : 2012/2013
Nº Socios : 420 Aprox
Campo de Futbol : MUNICIPAL DE VIMIANZO (Hierba Artificial) - VIMIANZO
Equipación Oficial : Camiseta BLANCA - Pantalón BLANCO - Medias BLANCASA
Entrenador : FELIPE CANDAMO


Entrenador ( FELIPE CANDAMO)

DE PIE de Izquierda a Derecha
OSCAR DE MAEMA - VICTOR - MAYOR -SITO - FRAN DE URROA - NICO - BABA - CHELI - MACKAY - FELIPE(ENTRENADOR)
AGACHADOS
MOUZO-MAYKEL - PICHI - CRISTIAN - TONY - DARIO - JAVI - TONI

DE PIE de Izquierda a Derecha
MAYOR-FRAN DE URROA-MAYKEL-MACKAAY-BABA-CHELI
AGACHADOS
DARIO-PICHI-TONI-SITO-OSCAR DE MAEMA

DE PIE de Izquierda a Derecha
VICTOR-MICHEL-?-JAVI-EULOGIO(PRESIDENTE)-FELIPE(ENTRENADOR)-OSCAR-?-NICO-BABA-?
AGACHADOS
?-PICHI-MAYOR-FRAN DE URROA-?-TONI-OSCAR DE MAEMA-?-TONI-MAIKEL

El SONERIA S.D se fundó en 1965 y