"SENDEIROS DE GLORIA" - A ENTREVISTA DA SEMANA

"PLANTILLA, CUERPO TÉCNICO, AFICIÓN Y DIRECTIVA SON LA ÚNIÓN PERFECTA PARA QUE EL SOFÁN SIGA MUCHOS AÑOS EN BOCA DE TODOS"

Poucos xogadores permanecen o tempo suficiente nun clube para poder contar que transitaron con el por tres categorías distintas, e sen descartar unha cuarta se todo sae ben de aquí a fin de tempada. Raúl Díaz Carballeira (A Coruña, 30/04/1979) é deses afortunados desde que decidira ligar o seu destino ao do Sofán onde non só botou raíces, senón que tamén foi escalando posicións deportivas e afectivas nun equipo que capitanea e dirixe coa mesma elegancia e contundencia que o caracteriza no campo. Portento físico que non impide o refinamento nas formas, nese achegamento letal á área contraria onde infunde tanto temor coma respecto e admiración. Raúl é un cazador de goles, un felino sempre presto para o ataque e o implacable remate. O noso particular Ibrahimovic costeiro, depredador que non desperdiciará un balón e que forza acaba convertido en referente alí onde xogue. A SD Sofán chegou para quedar e elevar ós ceos unha vila que soña tan alto coma o seu capitán, mestre nos terreos de xogo e fóra deles, cultivado e atípicamente venerado sen distinción de cores. Raúl Díaz xa fixo historia no Sofán, pero segue nutrindo ese fútbol engaiolador que non alcanzamos a imaxinar sen el sobre o céspede do Carral.


Que significa para ti o Sofán?

Creo que la mejor definición que podría dar del Sofán es que es una gran familia. Es la unión perfecta entre plantilla, cuerpo técnico, afición y directiva. La forma en la que todos nos tratan hace que disfrutemos del fútbol. Si siguen en esta línea, el Sofán estará muchos años en boca de todos. Aún encima, me ha dado la oportunidad de poder jugar con mi ahijado, algo que para mí es una felicidad poder compartir el fútbol con él.

-Xogaste na zona das Mariñas en todas as categorías desde Segunda ata Preferente. ¿Coma foi recalar no fútbol da Costa?

La primera vez que fiché por un equipo en 2ª regional fue cuando fiché en el Sofán. Fue una de las mejores decisiones que tomé en mi vida futbolística, la afición de los campos en la liga de la costa es extraordinaria, los equipos llevan mucha gente a los campos, viven el fútbol de su pueblo y lo llevan en la sangre. Uno de los motivos por los que fiché en el Sofán era por jugar la Copa da Costa, siempre me la habían descrito como un gran evento deportivo y tuve la posibilidad de comprobarlo.

-Acadaste ascensos co Vizoño, Silva e Sofán, pero nunca á Terceira División. Quizais xa toque coma broche de ouro a túa traxectoria deportiva.

Es pronto para hablar de ascenso, debemos ir paso a paso. Primero, lo importante es mantenernos en esta posición de privilegio y para eso tenemos que seguir trabajando como hasta ahora. Si finalmente accedemos a la fase de ascenso, trataremos de hacer todo lo posible para poder conseguirlo. De hacerlo, como es lógico, sería un broche de oro, no cabe duda. Quizás así me dejasen retirarme (es broma).

-Cal é o xogo que máis se adapta ás túas características e cal é o que a ti che gusta desempeñar nos equipos onde xogas?

El juego que más se adapta a mi fútbol, por mis condiciones y en el puesto que juego, es el juego directo, si bien es cierto que con el paso de los años me he sabido adaptar a las necesidades para cada campo.

-Ser capitán é case tamén un oficio, hai que ter determinadas cualidades e non vale para todo o mundo.

Normalmente el capitán es el más veterano del equipo y eso implica de los más mayores, o el que más en mi caso, pero es cierto que asume un rol importante dentro del equipo. Para mí modo de ver el fútbol, las cualidades que debe tener un capitán son responsabilidad, carácter, sacrificio y empatía. El capitán de cualquier equipo es la cabeza visible del mismo. Tengo la suerte de tener y haber tenido unos compañeros de 10 por lo que la tarea del capitán es mucho más fácil.

-Moi trascendente o partido deste domingo. ¿Hai moita presión e responsabilidade polo resultado?

Es un partido importante, pero no es una final para nosotros. Por supuesto que en el caso de ganar, sacaríamos una ventaja importante a falta de pocos partidos por jugarse. Contamos con el factor de jugar en nuestro campo, algo que nos da una ventaja y como no, delante de nuestra afición intentaremos dar un nuevo paso hacia la fase.

- ¿Veste desputando a Terceira en caso de ascender?

Es algo que no he pensado siquiera ya que primero debemos conseguirlo y no será tarea fácil aunque, si se consiguiese, veo muy difícil poder jugar en tercera por la exigencia de la categoría a nivel dias de entrenamientos por mi situación familiar y laboral.

- O Carral está a responder neste ano tan atípico pero, ao mesmo tempo, ¿tan intenso?

O Carral siempre responde, da gusto entrar en este campo y con esta afición y esta directiva tan entregada, te sientes como en casa. En él, independientemente del resultado, los equipos lo pasan mal por las dimensiones y por la intensidad del juego, algo que a nosotros nos va muy bien al estar acostumbrados.

- Un desexo que viras cumprido e outro por cumprir no fútbol.

Ganar 2 copas de A Coruña en Riazor para mí fue un sueño hecho realidad, por cumplir, desearía ganar la Copa da Costa o ascender a 3ª división con el Sofán.

A COSTA MÍTICA - PITUSO

FRANCISCO R. SENLLE MOURE "PITUSO"


Na inesgotable canteira fisterrana sempre queda talento que rescatar e situar de novo na palestra, despois de encher a Costa de goles e categoría, dándolle ese lustre que hoxe desfruta. Pituso foi un deses xogadores que se moveu coma peixa na auga polo noso territorio, precoz debutante na Preferente en idade xuvenil co equipo natal, o Fisterra no que nunca deixa de brotar fútbol e espectáculo e con quen estrearía a súa particular vitrina de trofeos cun título de Liga e unha Copa.

Non sería o único destino de Pituso, que tamén navegou en dúas etapas polo Lira, a onde chegaba con moita antelación para poder aproveitar o privilexiado escenario de Portocubelo a pé de mar, e alí bucear entre augas antes de facelo entre os defensas rivais. Tamén o Xallas sería equipo que contase cos seus servizos, e especialmente o Dumbría onde acadaría unha das Copa da Costa máis míticas da zona: a gañada ao todopoderoso Bergantiños. Alí viviría tamén un ascenso nun equipo que xa nunca deixou de ascender, e que contou con gran parte do mellor da nosa contorna. Pituso era un mediapunta reconvertido en dianteiro, que espertaba afecto e admiración tanto a niver deportivo coma persoal. Querido sen distinción de cores, e lenda viva do fútbol sala da época, integrante do "Casino" fisterrán que tantos éxitos colleitou nas pistas. Un fillo do Ara Solis que, coma todos naquel lugar, alimentan a toda a nosa Costa de calidade e señorío.

A COSTA MÍTICA - JUAN LUIS LEMA LIRES "WERI"

Non pode faltar entre o talento costeiro a bravura dun muxián que convertía en gol todo o que pasaba pola súa zurda prodixiosa, que só precisaba tocar balón para facer esa maxia que ergue paixóns nas bancadas e no céspede. A mesma que fai que o fútbol sexa ese espectáculo que nos move cada domingo polos campos da Costa desde hai décadas. Weri foi un deses estandartes que deixaron o listón moi alto, máximo goleador co Muxía máis dunha vez, e tamén o equipo da casa con quen acadaría un ascenso e un título de Liga. Profeta na súa terra aínda que foi un trotamundos da comarca.
Carnota, Xallas, Ponteceso, Camariñas e Boiro foron outros dos seus destinos, en distintas categorías pero en todas o denominador común da avidez goleadora que o caracterizaba. Inconfundible capacidade para o remate e a clase a balón parado. Implacable na área e finalizador en todas as vertentes na arte do gol. Señorío fóra da cancha pero inimigo acérrimo dentro dela, sempre apoiado na fortaleza física e a rapidez para executar o control e o disparo. Afinada intuición que o levaba a adiantarse ás zagas rivais e atopar ese oco onde clavar o gol. Dos que non desaproveitaba a ocasión unha vez a xogada chegaba a el, rentabilizando maxistralmente as accións nas que interviña por poucas que foran. Intratable igualmente no parquet, no fútbol sala que marcou épocas no seu momento deslumbrando a afeccionados de todo tipo. Weri foi un gran representante desa maestría que só desfrutan algúns escollidos deuses; a dos goles e a contaxiosa paixón que provocan.

A COSTA MÍTICA - SERGIO CORADA CASTRO "TROPI"

Hai xogadores que non precisan de longas traxectorias para, igualmente, deixar pegada do seu talento e dun regueiro de títulos. De nome asociado a espiríto gañador e combate permanente, explosivo terremoto que permanece en memoria non só de adestradores, senón tamén de compañeiros e rivais. Tropi foi ese batallador incansable que non coñecía o medo, que saltaba ao terreo de xogo como se cada partido fose o primeiro, semper voraz efamento de balón. Tan completo como superior técnicamente, temperamental e introspectivo, pero abraiando sen distinción de cores en cada un daqueles domingos onde se calzaba as botas para prantalas sobre a liña central de cada campo que pisaba.


O Cee natal coma punto de partida da man de Manolín, primeiro mestre dunha disciplina que acabaría dominando a pracer, e que recollería os seus primeiros froitos nos campionatos de Cadete e Xuvenil, ás veces mesturado nos dous, porque estar por enriba do que lle pertencía por idade foi semper unha constante en Tropi. Adolescente aínda pero debutante nos maiores con Bautista naquel Cee pragado de talento con quen, pouco despois e de novo con Manolín, quen o faría fixo no once titular con só dezasete anos, acabaría proclamándose Campión de Liga. Non puido substraerse de lesiones e problemas físicos, pero non lle impiden fichar polo Dumbría e alí, en tres tempadas, acadar un novo titulo ligueiro e outro de Copa. Despois, a ambición deportiva deu paso á laboral, que impide adestrar coa regularidade requireda nas categorías máis altas, e que o leva a vestir uns meses a camisola do Carnota con Pato no banco. Sería o punto final costeiro, pero con vinteoito anos desputa un ano da Preferente canaria co Atlético Barranco Hondo en Tenerife. Tropi foi breve pero intenso, un Gattuso loiro e desbordante de calidade, de implacable e contaxiosa paixón. Dos que deixan curta esa típica frase de "xenio e figura", gravada para a posteridade a súa imaxe regateando ou goleando, pero co selo inconfundible de quen foi, sobre todo, tan libre como indomable.

A COSTA MÍTICA - MANUEL FERNÁNDEZ LAGO "MANOLIÑO DE LOURO"

A Costa caracterízase por xogadores que deixaron tras de si unha estela difícilmente superable. Títulos, goles ou ben lonxevas traxectorias, son a carta de presentación de moitos deles. Falar de goles implica nomear a dianteiros que se convirten en auténticas minas explosivas nas áreas rivais, que reptan como escurridizas serpes que acabarán inoculando o seu veleno entre os tres paus. Nesa categoría non podía faltar Manoliño de Louro, rei dunha selva onde non triunfaba o máis forte, senón o máis hábil e rápido, cualidades das que deixou boa pegada en cifras que superaban os cincuenta goles xa sendo xuvenil, e apuntando maneiras para converterse nun dos xogadores máis cobizados en calquera equipo.

                 Na imaxe Llanero, Leo Picallo e Manoliño máximos goleadores da diferentes ligas

Natural de Louro, sería alí onde anclaría boa parte do seu percorrido deportivo, despuntando moi cedo e convertíndose en campión de Liga xuvenil e abraiando en cada un dos goles que facía, coa naturalidade de quen nace cun balón pegado á punteira da bota. Despois do Louro natal, o Lira foi unha estación breve pero moi fructífera, onde acadou o título de "Pichichi" e o ascenso con Manu Roque no banco, que se estreaba como adestrador sénior cos roxiños.

                                                                  Na Etapa na SD Fisterra

 Tamén na veciña Carnota viviría outro ascenso, aínda que a fichaxe polo Noia sería a que acabaría marcando definitivamente a súa senda coma xogador, ao sufrir unha grave lesión da que nunca se dou recomposto de todo. Cee e Fisterra tamén foron portos aos que arribar e deixar boa mostra do seu romance eterno co gol, ademais da visión e lectura de xogo que completaban magníficamente unha calidade que o levou a ser o primeiro elixido como Mellor Xogador da Costa nunha gala celebrada na antiga discoteca de Cee. Nos bos tempos, pretendido por clubes de 2ªB coma Ávila ou Xove Lago, aos que non chegou a ir, igual que ao Camariñas pese a que despregara efectivos a Louro para convencelo, pero Manoliño igualmente acabou declinando.

                                                           Ca camisola do Carnota

 Problemas físicos e doutro tipo impediron que chegase máis lonxe, pero aínda así, quedan os seus goles, compañeirismo e as convocatorias coas seleccións costeiras para a nosa historia futboleira. Sempre referente en ataque e en ser ese tipo de xogador que ningún clube rexeitaría ter entre os seus. Xenio, figura e, sobre todo...memoria viva do fútbol con maiúsculas.