O QUE SEMPRE ESTÁ E NUNCA SE VE - ALBERTO LAMAS (SD SOFAN)

 ALBERTO LAMAS VILARIÑO (S.D. SOFÁN)

Máis de dúas décadas despois, o vermello segue a ser esa cor especial pola que Alberto Lamas entrega horas de traballo e adicación, nesa outra súa casa que é O Carral, un campo sempre cheo de xogadores de diferentes categorías, aos que ve medrar e madurar, e cos que desfruta das maiores alegrías e serve de consolo nas penas. Directivo antes xa do novo milenio, dende finais daqueles revolucionarios anos noventa nos que o seu clube leva vivido tantos momentos e dos que el era partícipe activo, presente en todo tipo de circunstancias.


Alberto é ese home ao que se recorre para todo, que ha de solucionar calquera que sexa a continxencia xurdida, depositario do afecto dun equipo que atopa nel desinteresada colaboración sempre que a precisa. Nada difícil atopalo na porta, na consabida venda de entradas ou rifas, esa laboura que todo clube precisa e que require de chegar ó campo dos primeiros, apurando esa sobremesa dominical que, mentras tanto, os demais desfrutamos. Nas celebracións, tampouco hai problema en manexar a grella, en preparar as viandas arredor das que os vermellos sentarán e compartirán eses anacos de pequenos praceres en familia. Alberto Lamas non escatima en esforzos para que cada semana o fútbol sexa o protagonista, pero sen xente coa súa capacidade de desinteresado traballo. nada sería posible. Por iso, aínda que non se vexa, a xente que está detrás é tan imprescindible coma a que salta ao terreo de xogo. O fútbol da Costa sempre estará en débeda con xente coma Alberto e o seu amor incondicional ao Sofán.

Fotografía CEDIDA por LUIS (SD SOFAN)

A COSTA MÍTICA - JOSE CARLOS (MICULITA)

JOSÉ CARLOS "MICULITA"

Din que de casta lle vén ó galgo cando un fai honra aos seus, e no caso de Miculita Jr. non podía ser doutro xeito, emulando o talento do seu pai polos terreos de xogo, o inesquecible "Miculita" que xa para sempre será un referente do fútbol da Costa e tamén fóra del. Fisterrán de altos vóos que xa na etapa xuvenil emprendíu camiño cara a capital, a un Vista Alegre donde rematada esa etapa recuncou na casa, no Ara Solis que ve nacer tantos ídolos coma días saír o sol. Tres anos nos que houbo tempo para gañar unha Liga e bicar un subcampionato de Copa, e tamén para explorar outros destinos coma Pontevedra ou Lalín, que non chegaron a cuaxar porque naquel momento a economía dos clubes non o permitía.

Os equipos da Costa, pois, seguíron a ser campo de cultivo do seu poderío ofensivo, laboratorio dun explosivo combinado de cualidades que deixaron pegada no Xallas, Ponteceso, Baio ou Muros, ata que a vida o levou ás Illas Canarias, concretamente a Lanzarote, de onde xurdíu a posibilidade de embarcarse no Deportivo das Aves (Vila das Aves, Portugal) que recén descendía da Primeira División portuguesa, pero novamente os asuntos monetarios impediron a aventura lusa. Nunha aposta única, aceptou o reto de desputar a Liga de Qatar onde mesmo xogaba o lexendario Romario. Pero a experiencia non foi todo o grata que agardaba, e Miculita Jr. colleu os bártulos para instalarse novamente nas Illas. Alí tivo ocasión de enrolarse no Club Orientación Martítima (Terceira División), pero puido máis o desencanto acumulado e en idade aínda prematura, colgou as botas. Con todo, deixa un legado que marcaba diferenzas tamén noutras superficies coma o parqué do fútbol sala, onde a súa rapidez e técnica facían tantos estragos coma goles, sendo máximo realizador en varias ocasións naqueles campionatos de Liga que poñían a proba aos nosos mellores xogadores. Jose Carlos Miculita pode presumir de que el pasouna con nota.

 

A COSTA MÍTICA - SUSO INSUA

SUSO ÍNSUA

Dicir que o firmamento está cheo de estrelas parece algo redundante, mais hai veces nas que se convirte en algo literal, e onde algunha alumea sen apagarse nunca, viva para sempre no legado e nas lembranzas deixadas entre os terreais, entre a lexión de afeccionados que tantos domingos miraron cara o ceo agradecidos con algún dos seus goles, de potente disparo ou de remate de cabeza marca da casa, de calquera xeito que xurdira dun físico esculpido a cincel, digno dun Miguel Ángel que, de ser contemporáneo, podería ter atopado en Suso Ínsua unha das súas mellores obras. 

Fillo pródigo daquel vello Raíces do que brotaba tanto talento que resultaba incontible, e que se derramaba por toda a bisbarra e fóra dela, pero non sen antes destacar na casa, en branquiazul, no Unión Club Cee polo que Ínsua sempre sentíu morriña, tamén cando foi requerido en etapa xuvenil polo Real Madrid, soño de tantos e ao alcance de tan poucos. Foi no Compostela de Segunda "B" onde atopou acougo por catro tempadas, para despois dar o salto á categoría de prata dende o Cartaxena, nun periplo nómada que tamén o levou ata o Arousa, Logroñés, Arenteiro e Noia, onde co seu irmán Juanín comezou a desescalada, pasando logo polo Carnota e voltando ao querido fogar ceense. Obrigado a unha pronta retirada por un xeonllo rebelde, Suso Ínsua era un xogador dos que deixaban impronta, desa clase de personalidades que marcan a diferenza no campo pero tamén cando saen del, compañeiro que non deixaba de selo unha vez traspasada a porta do vestiario. Querido e admirado polas súas virtudes, pero igualmente con capacidade infinita para gañarse o perdón ante calquera defecto. Na memoria de todos aínda baila o "7" cosido non só ás costas, senón tamén a un corazón con puntadas de fío azul, sempre galopando polo extremo dereito do terreo de xogo, inalcanzable para os rivais e ídolo eterno para unha bancada na que vivirá perennemente. Tan inmortal coma esa estrela que se tinguíu de verde só para que Suso poida seguir xogando sobre un campo de Fútbol.

A COSTA MÍTICA - OS IRMÁNS CAMUEL (CAMARIÑAS)

IRMÁNS CAMUEL

Coma en tantas familias galegas, ás veces os nomes propios pasan a un segundo plano, e son os alcumes da casa os que cobran todo o protagonismo. José e Mario Pasantes García non foron diferentes niso, e ambos acabaron nomeados coma "Camuel" por onde queira que pasaron, dentro e fóra do seu Camariñas natal, onde o talento futbolístico non é nin moito menos algo excepcional, senón unha norma non escrita que deu vida a varios dos nosos mellores e máis representativos xogadores.

José e Mario pisaron céspede no propio territorio, coma en todos os comezos, Porteño, Laxe, Camariñas... antes da aventura itinerante que os levaría por boa parte de Galicia no caso de José, e por media España no de Mario. Ambos viviron a súa etapa no Real Club Deportivo da Coruña e no Lugo, sobre todo neste último, no que os dous estiveron varias tempadas, mentres a etapa en Riazor foi moito máis breve. Os Camuel, centrocampista e dianteiro centro, convertíronse moi cedo en ídolos da súa orgullosa vila, pero tamén en admiradas e codiaciadas pezas de diferentes equipos. O maior, Lemos, Ordes e Fabril, para rematar novamente nun Lugo no que consumou a despedida do fútbol profesional para voltar á casa, a un Hermanas Patiño que o agardaba cos brazos abertos.

 Xogador, xogador - adestrador e finalmente técnico, entregado ao clube que sempre foi a súa casa. Mario, en cambio, transitou outros campos, coma o do Sporting Xixón, onde foi fixo do equipo filial varios anos, para despois pasar polo Palencia e retornar ao Molinón, onde tivo ocasión de desputar algún partido co primeiro equipo, aínda que acabou rematando esa tempada no Xaén, onde marcou once goles desputando só a metade de partidos da competición. Os dous Camuel eran de fino olfato goleador, e os dous saboreaban especialmente eses momentos, sobre todo Mario, que sendo dianteiro consideraba que esa aportación era indispensable. Tras pasar polo Depor, recalou no Granada, para embarcarse despois a Alzira, onde estivo ata o inicio da década dos noventa. España de Norte a Sur e de Este a Oeste, o nome de Camuel paseou por clubes e campos deixando a impronta da bravura do fútbol costeiro, do carácter e da calidade que aquí vemos nacer. Irmáns que fixeron do gol un oficio, un espectáculo que perseguir por todos eses lugares onde os desfrutaron. Camuel I e Camuel II....distintos pero que se funden en un só cando se trata de lembrar as grandes figuras do noso universo futbolístico.

A COSTA MÍTICA "CESAR DO CABO"

A COSTA MÍTICA

CESAR DO CABO

Folga incidir novamente na talentosa canteira fisterrana, no poderío futbolístico que alí nunca se cansa de nacer, de encher de figuras a toda unha contorna que se alimenta do froito que sae á vida no Ara Solis. Paulo César Sánchez Pérez "César do Cabo" era ese tipo de xogador deslumbrante que posuía todas as cualidades que un adestrador puidese desexar para formar nos seus equipos. Un fisterrán ao que o destino non quixo alumear no Brasil, pero que ben podería ter sido fillo de Bahía ou de Recife, un Rivaldo traballador incansable, imaxinativo e intelixente, de poderoso físico e innata elegancia. 

Dezaséis anos para os inicios na casa, nun equipo xuvenil que ao ano seguinte tivo que emigrar a Corcubión e de onde, rematada esa etapa, voltou ás raíces fisterranas, a despuntar e abraiar nun Fisterra co que colleitou a súa primeira Copa da Costa, e co que desputou outras dúas finais. Despois, agardaba o Ponteceso, dúas tempadas tamén coa cara e a cruz: unha nova Copa e tamén outra final sen premio. César xa era un dos xogadores máis destacados da Costa, codiciado e admirado a partes iguais, integrante posteriormente daquel Dumbría que chegou pisando forte, e co que erguía unha nova Copa da Costa, despois de quedar ás portas do campionato de Liga. Chamado a máis altas metas, o Negreira de Terceira División sería un novo fogar, un equipo no que era dos fixos e do que formaba parte cando os vermellos tocaron o ceo co ascenso a Segunda "B". Pero a parte doce sempre ten outra amarga, e fíxose presente nunha terrible lesión mentres militaba no Santa Comba, nun trascendente partido en Monforte onde estaba en xogo a permanencia na Terceira División. O peroné de César, nun choque fortuito cun rival, quixo abrirse paso na súa perna cara o exterior cando só ían dez minutos de partido, e a seguinte batalla libróuse no hospital, contra a dor e unha operación de urxencia. A recuperación, lenta e delicada, foi o prólogo da volta a un Dumbría que nunca deixara de añoralo. Goleador á altura dos mellores dianteiros, incómodo para defensores e temible para os habitantes dos tres paus, César do Cabo ocupa xa un lugar entre os míticos do noso Universo costeiro. Soubo gañalo.