EN ORSAY: Entrevista con CHRISTIAN CAAMAÑO (Xogador do XALLAS F.C)

"QUE TEÑA CATRO COPAS DA COSTA NON PASA DE ANECDÓTICO CANDO NO XALLAS HAI XOGADORES CON CINCO OU SETE". 

As novas xeracións de futbolistas na Costa deixan de selo moi cedo, e hai xogadores que apenas rebasados os vinte anos son auténticos veteranos de competicións como a Preferente. Un claro exemplo disto é Christian Caamaño (Mazaricos, 22-06-1997), que mentres outros comezaban a despuntar nas categorías Base, el xa gañaba Copas co Xallas de Santa Comba, o seu eterno equipo despois dos inicios nas ligas de Fútbol Sala no seu Concello natal, e o paso polo Negreira en Liga Galega. En terras xalleiras consolidou esa posición de lateral que exerce de comporta ante o acoso rival a ese paraíso inexpugnable no que Christian converte a banda. Non precisou cumprir anos para madurar futbolísticamente, pois xa en categoría Cadete viaxaba co primeiro equipo e ese trampolín supuxo que prácticamente se saltase a etapa xuvenil, que só desputou en ocasións puntuais pero moi produtivas, pois o seu concurso foi decisivo para aquel ano glorioso do Xallas onde foron campións de Liga e Copa na mesma tempada, cun equipo arrollador que Christian capitaneaba e ao que só lle faltou ese ansiado ascenso que nunca deu chegado. Acostumado a gañar Copas da Costa -tres co equipo sénior-, pero tamén a lidiar con situacións duras coma salvarse do descenso na derradeira xornada, Christian é a viva imaxe do xogador de raza, de canteira pura e de entrega a unhas cores. De estar ao mando cando é preciso porque coñece ao seu equipo como a palma da súa man. Nel medrou, triunfa e debuxa un sorriso cada domingo na faciana dos afeccionados que non imaxinan un Xallas sen el pilotando a banda. En realidade, é algo inimaxinable para calquera.

No encontro de Copa frente o Cee

1--Tantos anos desputando a Preferente, non botas de menos os derbis da Costa, por exemplo?
Os derbis da Costa son partidos que a calquera dos que somos da zona gústanos moito xogar. De feito, é algo que falo moito con amigos coma Borja Sueiro (Mazaricos) ou Rachón (Volantes de Baño), onde destacamos a emoción e a intensidade de cada partido. Aínda que no meu caso o feito de xogar en Preferente fai que desfrute moito máis os derbis que vivimos na Copa da Costa.

2 Como levas a esixencia desa categoría?
Diría que ben porque son unha persoa que intenta dar o mellor de si en cada momento. Son eu o que máis me esixo e intento nunca estancarme porque como sabemos o fútbol é cada domingo, non vale mirar o que fixeches a tempada pasada ou o domingo pasado, o que importa é cada partido.

3- Con 21 anos tes catro títulos de Copa, un cos xuvenís. Quizais sexan uns números de récord.
Está un pouco normalizado porque comparto vestiario con xente coma Doro con 7 ou Marcos con 5, entón queda en simple anécdota. De feito, é tan anecdótico que ter 4 Copas é un motivo de “vacile” por parte de Marcos.

Con Marcos e Kevin na última Copa da Costa 2018

4- A que aspiras deportivamente? 

Prefiro non marcarme obxectivos, son unha persoa que intenta mellorar cada día e, polo tanto, aspiro a desfrutar dunha situación que se corresponda co traballo e co esforzó de cada día, onde o feito de xogar me faga tan feliz coma ata agora.


5- Tantas tempadas na plantilla do Xallas case indica que fichar por outro equipo non é algo que contemples.
É algo que me din con certa frecuencia no meu entorno, sobre todo cando chega alguna proposta interesante. Eu nunca me pecho portas porque me considero unha persona ambiciosa, pero ben é certo que sinto a Santa Comba coma a niña casa e agora mesmo síntome moi cómodo e moi valorado alí e, polo tanto, considero normal que me custe saír.

6- Dende Cadete xa desputabas encontros co primeiro equipo en Preferente. Nunca sentiste vértigo?
Nos primeiros partidos teño que recoñecer que me costou adaptarme á categoría, onde sentía a esixencia dunha forma moi diferente á habitual, porque o cambio de cadetes ou xuvenís a Preferente é bastante grande. Polo tanto non era vértigo, era querer facelo ben porque quería seguir xogando en Preferente. Sempre houbo xogadores coma Rubén Forján (co que compartía posición daquela), Jesús, ou o propio Marcos (10 anos compartindo vestiario) que me axudaron moito. Nos anos seguintes o sentimento sempre foi a ilusión de adestrar, xogar e mellorar cada día.

Partido de Copa frente a la SD ESTEIRANA

7- Entre tantos momentos felices haberá moitos inesquecíbles. Tamén algún agridoce.
Como momentos felices destacaría as Copas da Costa ou a salvación acadada na última xornada contra o Castro, fai 2 tempadas da man de Iván Cancela. Foi unha tempada de moito sufrimento na que nos salvamos dese xeito e, finalmente, ganaríamos a Copa da Costa. Entre os momentos máis duros quédome coas eliminacións das Copas da Costa contra Dumbría na casa 3-1, onde nos eliminan no último minuto ou a eliminación da Fase de Ascenso no meu último ano de xuvenís. É unha espiña que me queda aí.


8- A Fontenla xa é a túa segunda casa. Sínteste arroupado pola afección xalleira pese a ser doutro Concello?.
Desde que cheguei a Santa Comba sentinme moi querido, tanto na Base coma no equipo Sénior. Sempre hai momentos duros ao longo das tempadas e tanto afección coma directiva sempre tenderon unha man nestes momentos. De feito, ao igual ca Marcos Martínez, considérome un xogador da casa.

9- O mellor e o peor de xogar en categorías onde a distancia sempre é un factor determinante.
O mellor é que permite compartir vestiario con xente coma Doro, Julián, J. Couto, etc. E enfrontarte a rivais coma As Pontes, Lugo B (ano pasado), onde desfrutas xogando e competindo. O peor destas categorías como ben indicas son as longas distancias a percorrer, onde os xogadores podemos botar domingos enteiros nun bus, saíndo ás 9 da mañá e chegando ás 22h, con 6 ou 7 h entre ida e volta.


10- Soña en alto. Ascenso a Terceira División co Xallas no horizonte a curto prazo?.
Sería marabilloso, se se dera a oportunidade creo que deberíamos ir a por ela. De momento, somos conscientes de que o obxectivo do equipo é manter a categoría sen pasar apuros.

Con DORO el ETERNO CAPITAN