EN ORSAY: Entrevista con BREIXO (Xogador de la SD FISTERRA)

"Sempre doe perder, pero coa afección que temos detrás, moito máis".

Ser xogador do Fisterra esta tempada é unha aposta segura, reforzado o equipo para asaltar o cúmio da táboa a pouco que teña ocasión. Pero hai xogadores coma Breixo Martínez Lago ( Fisterra, 22-10-1997) que antes tiveron que apeitugar con tempos difíciles, sobrevivir ao vaivén duns resultados incertos e a tempos menos desafogados. Breixo comanda a defensa cada xornada coa mesma entrega de cando era un cativo e xa respiraba polos poros ese orgullo de seu tan característico dos moradores desa vila. Codiciado e desexado por outros clubes, a súa potencia e impoñente presenza nunca abandonou Ara Solis, para ledicia e alivio dunha afección que o ten entre algodóns, como se teñen ás máis queridas e aprezadas posesións. Parte do mítico once gañador da Copa, no Olimpo fisterrán sempre terá un sitio preferente, admirado incluso polos non mortais que habitan as lendas desa terra tan indómita coma o é o mesmo Breixo, unha vez situado nese borde da área que é a súa segunda casa, o lugar onde o identifica todo aquel que o teme e que tenta traspasar esa liña. Porque ninguén descoñece que é unha montaña moi difícil de escalar. Breixo desfruta este ano pese a dolorosas ausencias, mais el seguirá ao calor do verde que te quero verde, ocupando o trono que ten gañado por dereito no equipo e, sobre todo, nos corazóns dos fisterráns que latexan ao son do seu poderío cada domingo.

-- Como se ve a vida gañando partidos e sen tanto sufrimento coma o ano pasado?

Pois diferente a verdade. De estar pelexando por non descender a estar loitando por subir a Preferente. Vas de bo humor a xogar ainda que sexa un desprazamiento longo, e agardemos seguir asi ata o final.

--Ti e máis Robertín fixestedes unha parella de centrais moi codiciada e desexada por outros equipos. Bótalo de menos esta tempada?

Si si que se bota de menos, xa que ademais de ser o mellor ou uns dos mellores, entendiamonos moi ben e non era por entrenar moito (risas), senón por ser moi amigos fóra do campo e saber o que ía facer calquera dos dous antes de que o outro o fixese.

--É imposible non preguntar polas túas sensacións naquela finalísima de Copa que nunca se esquecerá en Fisterra.

Chegabamos sen ser favoritos, obviamente, xa que o Dumbria gañara a Liga e os enfrontamentos contra nós sen ningún apuro. Pero nas finais non se mira tanto a calidade se non os "huevos" que se lle botan para gañala. E aí non había quen nos gañara, sabíamos que tiñamos todo o pobo detrás e non podiamos perder.

--Houbo algunha ocasión na que te prantexaste facer caso as ofertas recibidas para cambiar de equipo?

Si, o ano que gañamos a Copa tiña ofertas de equipos de categorías superiores, pero por cousas da vida non puiden ir e bueno, Rober tamén foi bastante importante nesa decisión e preferimos xogar un último ano xuntos.

--Cres que o Fisterra pode dar a batalla pola Liga até o final?

Si, por plantilla creo que deberíamos estar arriba toda a Liga. Non polos once titulares que son moi bos, senón por ter este banquillo, facendo un cambio melloras ao equipo e eso é o que nos permite seguir loitando cos de arriba e soñar con gañar a Liga.

--Sempre se di que a afección dun equipo é o xogador número 12, pero en Ara Solis tamén podería ser o 13, 14...

A afección do Fisterra non a ten ningúnn outro equipo da Costa e incluso moitos de Segunda B e Terceira. Xogar no Ara Solis con tanta xente animando ainda que estea caendo un temporal da gusto, asi que no noso caso é o xogador 12,13,14,15 e 16.

--Supón moita responsabilidade ter tanta xente entregada á causa do equipo?

Responsabilidade non, xa que como eles din veñen a animar e si se perde mala sorte, e síguennos animando independentemente do resultado. Pero sempre jode perder e con toda esa xente detrás. ainda mais.

-- Fisterra é un clube que este ano ten ben cubertas todas as liñas, pero sempre hai alguén que pode mellorar o conxunto. Ti a quen incorporarías?

Eu traería de volta a Rober (risas), xa que como dixen era o mellor ou dos mellores e asi xa non iría andando a adestrar...(gargalladas).

-De que adestrador gardas as mellores lembranzas?

Ao que mais cariño lle teño é ao meu entrenador de xuvenís Skio, xa que foi co que máis tempo estiven e foi o que nos aprendiu a ser xogadores e a ser un equipo. Pero bueno, a Nacho ainda que me custe recoñecelo tamén, xa que é co que mellores recordos teño de gañar a Liga e a Copa. E a Noé por aprendernos a ter as ideas claras e meterlle "huevos" aos partidos para sacalos adiante, asi que non sabería elixir a un, todos foron moi importantes e bos adestradores.

--Que crees que se montaría en Fisterra se gañades e Liga e reeditades vitoria na Copa?.

Coma dixo hoxe o noso director deportivo, todo Fisterra iría a tirarse á Ribeira coma cando gañou España o Mundial (risas), pero do que estou seguro é que de alí a nove meses, habería un babi boom en Fisterra.