En ORSAY : Entrevista con BRAIS ROMERO (PACHI) Xogador da Sd ESTEIRANA

"DECLÁROME UN ENFERMO DO FÚTBOL". 

BRAIS CO BRAZALETE DE CAPITAN DA SÚA ESTEIRANA QUERIDA

Vivimos nunha bisbarra onde o fútbol é puro alimento dende case o berce. Afastados das cidades e con poucas opcións lúdicas, os terreos de xogo convírtense en improvisadas garderías onde rapaces e tamén rapazas medran ao calor das cores dun clube. É o caso de Brais Romero Andón (O Freixo, 26 - 5 - 1998), apaixonado dese esférico que ocupa gran parte da súa vida e que sempre golpea dende A Esteirana, a casa onde se formou, medrou e agora reparte o aprendido entre os máis cativos no seu posto de adestrador de Prebenjamíns. Brais desfruta cada minuto sobre ese campo no que respirar é significado de entrega, de vaciarse na defensa desa banda esquerda que lle pertence por dereito propio, e que cabalga cada domingo para que ningún intruso invada os seus dominios, Todo é pouco pola vitoria. Nado a carón do mar e impregnado do carácter inconfundible dunha vila mariñeira, traballa na lonxa, apegado ao salitre e ao mar indomable das nosas costas. Xovial e carismático, sabe o que é gañar títulos na casa e cos da casa, xustamente coma é el: fiel a esas cores roxa e azul do equipo da súa curta pero xa intensa vida. A Esteirana é canteira inagotable de talentos, de mocidade que sabe facer do fútbol un estilo de vida pero tamén un motor cara outros camiños. Brais é proba palpable diso, amósao coa súa madurez e compromiso pese a tanta xuventude. Seguirá correndo pola banda á mesma velocidade que o latexar do seu corazón, tan indómito coma un día de temporal e facendo feliz a unha bancada orgullosa da súa identidade...da que proporcionan xogadores que nacen amando unhas cores. Exactamente coma Brais Romero. 

--Aínda hai lugar para a esperanza en eludir o descenso?

Creo que iso non se dubida dentro do vestiario. Cada semana traballamos moito para que os resultados cheguen, para correxir erros e tentar mellorar. Temos a gran sorte de contar, dende o meu punto de vista, da mellor afección da Costa e iso é unha axuda moi grande nos momentos complicados, semana tras semana enchendo os campos sen importarlles as distancias nin o tempo. Saímos de situacións peores, estamos todos moi unidos, contamos con grandísimos xogadores e os resultados chegarán. A diretiva e a afección confían e nós e conseguiremos estar onde mrecemos.

--Toda unha vida na Esteirana, cal sería ese oferta que faría que cambiases de clube?

No momento no que comezas a ser xogador da Esteirana notas algo distinto, unha sensación especial, algo que dubido moito que haxa noutros equipos. Xogadores que levan poucos anos xogando aquí, ou incluso meses o poden firmar. Imaxínate os que levamos xogando aquí dende nenos...Iso que din de que Esteiro engancha é totalmente certo, non só os maiores, é sorprendente coma nenos de catro anos namóranse deste equipo e fan dos xogadores do primeiro equipo os seus ídolos.É certo que o fútbol da moitas voltas, pero nunca pensei nin penso deixar A Esteirana.

Aquí cos seu pupílos despois de proclamarse Campión de Liga co Primer Equipo

--Adestras categorías de Base. O fútbol vívese igual dende o banco que sobre o terreo de xogo?
Penso que o vivo de forma moi similar. A diferencia é que adestrando sufro máis, non estou quedo en ningún momento porque o de perder nunca o levei moi ben. Iso sí, sempre con moito respecto e sen perder as formas, cousa que algunha vez xogando sí que me ten pasado. Cando te equivocas o primeiro é pedir perdón e asumir a túa parte de culpa e iso é algo que si fago. Son desas persoas que no campo saca o seu carácter. Adestrando, sempre teño que ter o balón preto, sexa na man ou no pé (risas), Declárome un enfermo do fútbol.

--Pensas seguir adestrando e subindo a categorías máis altas?
E o segundo ano que estou cos Prebenxamíns. Todos os pais me din que os teño namorados (risas), que non saben que lles fago. Quérenme moito e eu a eles. Podo dicir que aceptar a proposta para adestralos foi o mellor que puiden facer. Desfruto véndoos xogar, vendo como aprenden. Non hai cartos que paguen as súas caras de felicidade ao ter o balón diante. Gustaríame ir subindo de categoría con eles e ir vendo como progresan, que se formen e collan os valores que se ensinan neste clube. Con eles aprendo cousas cada día e sempre me fan rir. Cáeme a baba con eles. (Risas).

-- Gañar a Liga da Costa, ascender...os soños ás veces fanse realidade.

Non era o obxectivo que tiñamos fixado ao empezar a Liga, xa que viñamos de estar a piques do descenso a tempada anterior. Sabiamos o pontencial da plantilla, eramos cautos e nunca falamos de ser favoritos ou de que fósemos ascender. Co paso das xornadas acomodámonos na parte alta e pouco a pouco fomos crendo que podiamos facer algo importante. Tras perder en Baíñas pensamos que xa era algo imposible, pero semana tras semana fomos gañando e tanto eles coma Corme e Mazaricos foron deixándose puntos ata ver que o soño de gañar a Liga estaba a un paso. O día que o conseguimos foi, futbolísticamente falando, o meu mellor momento. Poder participar nese partido foi algo único. Un día para recordar sempre, algo incrible.

Con Alex Rama celebrando o Titulo de Liga da Segunda da Costa

--Primeira é unha competición dura e con xogadores moi veteráns, moitos dóbranche en idade. Algo de respecto debe dar.

É certo, algún podería ser meu pai (risas). Cando levas varios anos adestrando e xogando con xente bastante maior ca ti xa non impón tanto. Somos unha plantilla moi xove onde moitos de nós, sendo xuvenís, xa xogabamos minutos no primeiro equipo. Iso é de axuda para perder a timidez e soltarte máis cando xa das o salto a sénior. Dentro do campo non miras a idade de cada un, xogas sempre da mesma forma. Os veteráns por dobrarche a idade non van deixar de ir forte ao balón ou a algunha desputa. Se vas con medo sempre vas levar a peor parte.

--Cal é ese xogador que admiras especialmente?

Se teño que elixir a un quédome con Codesido. É o meu mellor amigo, creo que pasamos máis tempo xuntos que con nosos pais (risas). Admíroo coma xogador e coma persoa. Ao igual ca min tamén tamén adestra, nesta caso aos Benxamíns, Os nenos adórano, ven nel a ún ídolo. Ten un don, a facilidade ca que gaña a todo o mundo, sempre facendo rir. É un pilar no equipo e peza clave no vestiario. En calquera lugar, e sobre todo no mundo do fútbol, é unha persoa respectada. Coñéceno tanto, en parte, pola mancha que ten na cara (gargalladas), É o dono do carril dereito da Esteirana.

--Traballas, adestras, entrenas, segues formándote...xoven pero especialmente preparado, como dicía o anuncio aquel.

A verdade é que sí. É unha forma de estar sempre facendo cousas, hai tempo para todo sabendo administralo. A maioría del vai adicado ao fútbol, non hai día da semana que non faga cousas relacionadas con el, xa sexa por adestrar aos nenos, polo equipo, por xogar ou por seguir formándome. Encántame o fútbol e a min non me quita de facer outro tipo de cousas.

--Un desexo que quixeras ver cumprido.

Encantaríame xogar algún día cos nenos ós que adestro, sería algo moi bonito. Gustaríame acadar a salvación, que a Esteirana fose un equipo consolidado en Primeira e cunha filosofía de xogo que é a que se imparte en todas as categorías. Poder crear unha identidade e que se fale de nós polo noso bo xogo.

--Cal é o segredo para que tempada tras tempada sigas fiel á Esteirana?.
Como dixen antes, este clube ten algo que engancha. Aquí trátante de forma especial, non falta de nada. Ofrecen todas as facilidades para adestrar, cuídante, e fan que te sintas importante. Remato dicindo que A Esteirana, máis que un equipo, é unha familia.