"O NORMAL NO FÚTBOL NON É GAÑAR TRES TÍTULOS EN CINCO ANOS"
Hai xogadores que parecen tocados pola variña da fortuna, que saben estar no momento preciso e no lugar adecuado. Alí onde recoller os mellores froitos que ofrece a competición, eses títulos tan desexados polos que se salta ao terreo de xogo cada domingo. Non é doado, e moitos pasan unha vida enteira sen conseguir ningún, pero ese non é en absoluto o caso de
Pablo Lestón Lago (Corcubión,1987) que, embarcado dende fai cinco tempadas na
S.D. Fisterra, anda arestora aínda celebrando o seu segundo título de Liga e segundo ascenso co equipo verde, que se suman a aquela Copa da Costa que fixo tremer os cimentos da vila fisterrana de puro éxtase. Nado en Corcubión, pero coa súa etapa formativa desenrolada maioritariamente no
U.C. Cee, para despois apuntar a categorías máis altas no
Ural e no
Conxo, xa en xuvenís e Liga Nacional. A etapa Sénior descorreu pola Costa ata recalar en Fisterra, de onde xa non se movería nestes últimos anos, colleitando títulos e afectos, pois é sen dúbida un dos xogadores máis queridos pola afección e non só a da casa, senón da contorna. Admirado e respectado polo seu xogo elegante e intelixente, capaz dese oportuno pase que desatranque defensas rivais, e capaz sobre todo de facer goles que valen ouro en momentos difíciles. Pablo encarna a bonhomía no fútbol, o señorío en pantalón curto. A categoría de xogar en cada partido coma se fose unha final incluso cando sae dende o banco, co tempo correndo e non sempre a favor. A exquisitez dunha refinada seda plasmada sobre un céspede que bica por onde pasa, que reverdece en cada carreira das que
Pablo Lestón regala en Ara Solis. Porque aí, nese altar fisterrán, xa desfruta da pátina de ídolo que -sempre esixentes- é concedida a moi poucos. Pero a Pablo, foille outorgada por absoluta unanimidade.
-- Dous títulos de Liga, dous ascensos, unha Copa da Costa...queda algo por gañar co Fisterra?.
Pois a verdade é que non se pode pedir mais para estes 5 anos que estiven en Fisterra. Conseguir gañar algo en 3 de esas 5 tempadas é incrible. O normal no futbol non é gañar e ter esa sorte de coincidir con estos xogadores, afección,,directiva, adestradores,etc.. é o que fai que existan esas posibilidades pero hai que ter claro siempre que esto non é o normal..a Liga ou a Copa xógana 18-20 equipos e todos perden menos un.
-- Eres de Corcubión e non fisterrán, pero ninguén o diría vendo como te trata a afección.
Si, teño a doble nacionalidade xa desde o primeiro ano...(Risas). Síntome un privilexiado por como me trataron dende o día 1...O vestiario é como unha familia e tanto eles como a afección déronme a entender xa dende o primer ano que estaba na miña casa, e eu así me sentin siempre.
--Aspiras a repetir os mesmos éxitos coma adestrador?.
Dentro duns anos pode ser pero agora mesmo, imposible. Pensa que eu comecei a xogar ao fútbol aos 4 anos e hoxe teño 32, todo ese tempo non parei nunca (nin un descanso) e estes 3 últimos anos, xogando e adestrando aos rapaces ao mesmo tempo. Quedábame sempre sen fin de semana, e son unha persona á que lle gusta facer moitas cousas (risas). Aparcarei o tema de adestrador de rapaces ata que termine definitivamente de xogar.
--Quedan forzas para embarcarse nunha competición tan dura como a Preferente?.
Pois ainda non o teño decidido...pero vai ser moi complicado por moitas cousas....De todas formas ainda nin o pensei, primeiro falarei co clube a ver qué queren facer.
-- Adestras xuvenís. Veste adestrando tamén a un equipo Sénior?.
Pois como dixen, mínimo ata que eu deixe de xogar non volveréi a adestrar. Pero non teria problema en coller un equipo sénior. Teño anos de experiencia en vestiarios moi diferentes, ademáis.
-- Foste xogador do Corcubión e do Cee. Ningún vive o seu mellor momento.
Pois non. É unha magoa, o Corcubión nunca o vin diferente..si era ese equipo ascensor e que despois ou ben baixaba ou ben se mantiña polos pelos na Liga da Costa, pero non é tan raro velo en Terceira Rexional..
Co Cee xa é distinto, sería moi raro ver unha Liga da Costa sen el, e ademáis a min daríame moita pena, pois foi o equipo no que me formei e que creo que lle debo moito como clube.
--Cres que o fenómeno Rapacollón´s Big Band é algo que só pode darse nunha vila tan carismática coma é Fisterra?.
A xente de Fisterra siempre está alegre, bailando, cantando.... A verdade é que me costaría velo en outro pobo, pero pola forma de ser non por outra cousa... O tema de ir disfrazados e siempre "facendo ruido" e moi carismático de todos eles.
-- Os xuvenís son xa mozos con máis prioridades que xogar a pelota. Requerirá a súa boa dose de paciencia mantelos motivados e mentalizados.
Si, calqueira que adestre a un equipo de estas idades nun pobo pequeno sabe cómo é.. Se houbera moitisimos rapaces seguro que poríamos os límites en outra parte, pero non estou descontento para nada con eles...Dende o primeiro día comigo e Skio ou Senra, sabían que o que quixera xogar ao fútbol, perfecto. Pero tamén o que non quixera, ningúen lle estaba obrigando a vir ali...ten que haber uns mínimos e si quedas con 10 rapaces pois a xogar con 10 ou cos que sexan. Ao final estás en idade de formación e iso ten que ser o único importante.
--Algo que aínda teñas por cumprir nun terreo de xogo
Nada, non me queda nada. O máis importante, a cantidade de amigos feitos sen dúbida. O fútbol da Costa para Iso é unha marabilla, e de Fisterra lévome máis de un para toda a vida!!.
--Verémoste con outra camisola que non sexa a verde?.
Seguro, antes de retirarme seguro que si. Ainda que non creo que sexa unha nova para min.
