EN ORSAY: A Entrevista da semana con DOLORES VIÑA (Presidenta do SAN LORENZO DE VERDILLO)

"E UN EXEMPLO PARA TODOS QUE AS MULLERES FORMEN PARTE DOS EQUIPOS DE FÚTBOL IGUAL QUE OS HOMES". 

Presidenta do SAN LORENZO DE VERDILLO

Que o fútbol non é un mundo xa exclusivamente de homes é algo sabido, con cada vez máis equipos femininos competindo, con mulleres arbitrando ou outras coma Dolores Viña (Verdillo, 18-04-1968), que toman as rendas dun clube, neste caso o San Lorenzo, para converterse nunha das únicas mulleres da Costa que preside un equipo de fútbol esta tempada, xunto ca Presidenta da SD Laxe (Maria del Carmen López). Pero antes foron Elvira Freire e Isabel Santos no Unión Club Cee, e Ana Pérez (Lelucha) no Camelle, as que abriron o camiño para dar normalidade a algo que aínda é pouco habitual. Dolores Viña non chega á presidencia do San Lorenzo de casualidade, as súas sete tempadas formando parte da directiva son a base que a fixeron ser elixida para o cargo, nun equipo onde as mulleres son determinantes e incluso contan con Delegada de Campo, algo absolutamente inusual no fútbol costeiro e fóra del. Dolores compaxina a pura afección coa vida laboral no ámbito textil e a persoal da casa, sacrifica o tempo libre do que dispón para que o San Lorenzo siga a ser un clube competitivo e onde poida recalar a mocidade do lugar. Coma Dolores, as mulleres do seu equipo fan milagres para chegar a todo, pero grazas en gran parte a elas, cada fin de semana en As Pedreiras soa o pitido que da comezo ao partido de Xuvenís ou Sénior, coa bancada chea de afeccionados e a satisfación do traballo feito. Porque cando nada parece ter arranxo, cando todo parece botarse a perder e ninguén quere dar un paso á frente, sae a afouteza de mulleres coma Dolores Viña e as súas compañeiras, despostas a coller o timón dun barco que parecía abocado á deriva e que elas, co seu esforzo e paixón, tratan de endereitar cada xornada. Que son capaces de conseguilo é algo que ninguén dubida.

--Que atopas diferente en dar o paso de formar parte da diretiva a presidila? 

Diferencias non atopo xa que realizo o mesmo traballo que antes de ser a presidenta.

Foto facebook San Lorenzo - 11 inicial desta Tempada

-- Como valoras a experiencia no que levamos de tempada?

Poderiamos estar en mellor posición, está claro. Pero a Liga esta comezando aínda e queda moita tempada para ir mellorando e ascendendo postos.

--O San Lorenzo este ano tivo baixas importantes. Foi difícil formar equipo?

E certo que este ano houbo baixas moi importantes, pero tamén se recuperou a xente da casa que marcharan, e unha cousa compensa a outra.

--Sodes unha diretiva que conta con moitas mulleres. Que cres que se precisa para que cunda o exemplo?

O único que se precisa son gañas de traballar e paixón polo equipo. Creo que é un exemplo para todos que as mulleres formen parte dos equipos de fútbol tanto como os homes.

--O San Lorenzo é un clube que sempre compite nos postos altos da táboa. Este ano está custando algo máis pero, ti velo con posibilidades?.

Sen dúbida ningunha. Houbo cambios e estanse adaptando uns ós outros, pero seguro que de aquí a final de Liga estarán en boa posición.

Imaxe do encontro fronte o Ameixenda (Foto Facebook San Lorenzo)

--Animáronte na casa a que te fixeses cargo do equipo?. O teu fillo é xogador, ten que ser especial vivir os partidos para ti.

Na casa tiven o apoio todo cando dixen que ía coller eu o equipo, xa que non quería que desaparecera. Para min é especial o equipo enteiro, e vivo todos os partidos de maneira especial xogue o meu fillo ou non.

DANI FUENTEFRIA no encontro fronte o Fisterra a Tempada pasada

--Tedes un potente equipo xuvenil tamén. Non contemplades nalgún momento unha Escola de Fútbol Base co resto de categorías?.

De momento non. Xa custa moito manter dous equipos.

Equipo Xuvenil (Foto Facebook San Lorenzo)

--Non eras unha descoñecida para ninguén despois de tantos anos formando parte do equipo e contarás co apoio da afección e dos socios. Valoran o traballo que facedes?.

A xente que ven sempre ó campo si que valora o traballo que se realiza polo clube, e agradécese moito ese apoio e os ánimos que recibimos.

--Sodes un dos pouquísimos clubes cunha delegada de campo. Atopades algún atranco durante os partidos con árbitros ou afeccións rivais?.

No que levamos de Liga foi tratada como unha máis, non houbo discriminación de ningún tipo porque fora muller. O respecto debe estar sempre presente independentemente de ser home ou muller.


--O momento máis feliz que teñas vivido co San Lorenzo.

Houbo moitos momentos pero sen dúbida o ascenso, xa que levabamos tres anos tentando subir a Primeira Rexional,e a terceira vez, por fin foi a vencida.


--Gustaríache retornar o equipo á Primeira?.

Polos xogadores e a afección, sí. Pero económicamente non podemos.

Plantilla do SAN LORENZO que Ascendeu a Primeira Autonomica

En ORSAY: A Entrevista da semana con YANKEE (Volantes de Baño)

"O MEU CONSELLO PARA AS NOVAS XERACIÓNS É QUE FAGAN TODO O CONTRARIO DO QUE FIXEN EU". 

A Liga da Costa é prolífica en heroes de lenda, en xogadores carismáticos que marcaron unha xeración e que, andado o tempo, aínda seguen deixando pingas do seu talento cada domingo polos terreos de xogo. É o caso de José Manuel Bermúdez Candamo (Muros, 27-8-1987), que antes de que vos preguntedes quen é, só hai que engadir "Yankee" para que todos lembremos algún dos seus goles, algunha das varias Ligas que gañou en diferentes equipos ou aquela final da Copa da Costa de infausto recordo para o Unión Club Cee diante do Ponteceso en 2008, de onde saíu sen Copa pero elixido mellor xogador do encontro. Yankee, que recibe o seu apodo por ter nacido en Estados Unidos cando emigrar era a profesión de tantos galegos, é dese tipo de persoas que nunca pasan desapercibidas, nin dentro nin fóra dos campos do fútbol. De personalidade tremendamente extravertida, centro de atención por talento e boas maneiras para relacionarse, recala esta tempada de novo no Volantes de Baño ao mando de Sil, adestrador co que iniciou a súa vida deportiva en categoría Alevín e co que intermitentemente foi coincidindo noutros clubes. Xogador do Ural e do Español, da Preferente co Noia, de Primeira co Lesende ou co Flavia, fichaxe estrela daquel Baíñas que botaba a andar en 2012, Yankee ten un amplo muestrario de equipos que poden dar conta da súa voracidade coma dianteiro, de goleador insaciable que aínda pon en tensión a centrais e porteiros rivais, dono desa finta que descoloca e deixa sen espazo para a reacción porque alí, ao borde da área pequena e listo para o man a man, está Yankee co balón no pé e o corazón na gorxa dos afeccionados do seu equipo, relaméndose e sabedores, case con total seguridade, que o gol está a chegar. Porque Yankee, nese esceario, convertése en alguen implacable e case sempre infalible. En heroe de lenda para toda a Costa.

.--Foste campión de Liga con varios equipos diferentes. Cal lembras con máis satisfacción?

Todos teñen algo de especial, pero ganar a Liga da Costa co Cee, acabando como quen di de comezar nisto, e cun equipo que non e o do teu pobo pero que che facía sentir coma si o fora, e ainda por riba tendo un papel destacado.

--Prefires xogar ca esixencia de categorías superiores ou na placidez da Costa?.

Hoxe en dia prefiro xogar na Costa, non require tanto tempo, nin tanta esixencia coma outras categorias. Aparte xogando na Costa, tes a sorte de xogar con colegas, e velo de outra maneira... Iso si...sempre che vén a cabeza o de porque non aproveitar un pouquiño máis mentras se pode...Pero despois sóame a alarma para ir a traballar as 5:30 da mañán e pronto se me saca da cabeza.

--Das algún consello á xente nova que ves que apunta maneiras?

Que fagan todo o contrario ao que fixen eu (risas). Pois non sei, non son o mellor para dar consellos, simplemente que si de verdade lles gusta isto e queren aproveitar ó máximo esa experiencia, e quen sabe si chegar a algo, hai que sacrificarse un pouquiño, desfrutar todo o que podas disto, e si chega un golpe de sorte para chegar arriba, non desperdicialo, pero sobre todo desfrutar.

--Pasaste por varios clubes en distintas etapas. Quizais haxa algún ao que quixeras ir pero nunca tiveste oportunidade.

Nunca me plantexei esa pregunta a verdade. Estou contento de xogar en todos os sitios donde xoguei, non teño un equipo especial a onde ir, todos se fixeron especiais a partires de xogar neles, e si fora para outro equipo, supoño que tamén se volveria especial. Pero bueno ano tras ano sigo esperando a chamada de Tino (presi do Depor) pero non da chegado.

--Que agardas neste momento do fútbol?

Seguir desfrutando dando patadas a un balón. Só iso.

--Veste adestrando?
Sempre me gustou ese mundillo e desde ben pequeno sempre quixen acabar adestrando, pero... antes de adestrar a ninguén, teño que pasar polo campo a adestrar eu, que moi bo exemplo non dou. (Risas).

--Na Costa os equipos adoitan ter xogadores moi novos nas súas plantillas. Como levas a adaptación ao relevo xeracional?

Eu adáptome moi ben. Sigo pensando que teño 20 anos, por iso non hai problema.

Durante a celebración do Ascenso do Volantes

--O volantes fixo un plantel para aspirar a algo máis que manterse. Ves ao equipo capaz de batallar polos postos de arriba?

O equipo foi feito para manterse, o que veña despois xa é algo que nunca se planeou, o máis importante é facer un equipo estable, que compita na Costa, e non pase como anos anteriores descendendo, ascendendo... e facendo un equipo novo cada ano. O obxectivo máis alá dos resultados, é un obxectivo de clube, medrar e non só a base de resultados.

-- Unha ilusión que aínda non viras cumprida nun terreo de xogo.

Pois non sei, tampouco me plantexei nunca iso, supoño que a unica ilusión seria a mesma que a de calquera chaval que lle encanta o fútbol, poder vivir disto xogando no equipo da túa vida. (Risas).

Sempre alegre

-- Un xogador da Costa ao que ficharías sen dubidar para o teu equipo.

Non coñezo moitos xogadores de agora. Máis que fichar a ninguén, pediría que nunca se retiraran os clásicos ( Leo, Freire, Nico, Toni, Llanero, Kajulo....). Lendas da Costa. (Risas).

EN ORSAY: A Entrevista da Semana con PABLO CONDE e NANDO (Entrenadores do Dumbria Juvenil e Cadete de Liga Galega)

"AO FINAL DA TEMPADA O MÁIS IMPORTANTE É QUE OS NENOS DESFRUTASEN"

NANDO e PABLO CONDE

Pablo Conde Cives (Dumbría, 22-11-1986) e Fernando Alejandro Waldomar (A Coruña, 15-05-1980), son os adestradores respectivos dos equipos Xuvenil e Cadete do Dumbría. Ambos dous en Liga Galega, vén este comezo de tempada máis ilusionados se cabe que habitualmente, contando partidos case que por vitorias e cos Cadetes encaramados no máis alto da táboa, algo sempre difícil tendo en conta que se compite contra equipos de cidades e grandes núcleos de poboación, que aglutinan un gran número de rapaces. Pero tanto Nando coma Pablo saben que á fin o que conta é a preparación, a disposición para o esforzo e as gañas de competir nesas ligas que non están ao alcance de case ninguén na nosa pequena comarca. Eles saben ben en que consiste, pois levan toda unha vida adicada ao fútbol. Pablo até fai moi pouco xogador de Preferente co seu eterno equipo, o mesmo Dumbría ao que agora adica os seus coñecementos e tesón para que esa talentosa mocidade que aglutinou no equipo xuvenil acade as maiores empresas na súa competición. O inicio non pode contemplarse máis esperanzador, como acontece con Nando, chegado o ano pasado ao equipo Cadete para devolverlle o esplendor doutras épocas aínda recentes. Todo parece encamiñado a que soñar non sexa algo descabellado. Nando está afeito a case todo, pois son máis de vinte anos adestrando equipos da Costa de diferentes categorías, organizar todo tipo de Campus no verán, adestrar na Fundación Atlético de Madrid, nos Deporcampus nalgunha ocasión e tamén creador no seu momento da súa propia escola deportiva. Experiencia contrastada que será decisiva á hora de pilotar un equipo con mimbres de campión. Pablo e Nando son a cara ilusionante dunhas categorías nas que o Dumbría volve a pisar forte. Teñen equipo....e téñeno todo para que se consoliden. É ao que se aplican en cada partido.

Despois do apabullante comezo de Liga, vedes posible manter ese ritmo o resto da tempada?

Pablo C. Bueno, non creo que sexa apabullante, pero estamos satisfeitos porque creo que sacando o partido co Victoria B, nos demáis fixémolo bastante ben. Esta é unha liga moi competida, e o que hai que tentar é ser competitivos todo o ano. Despois o fútbol ten moitos factores. Nós tentarémolo facer o mellor posible todos os partidos, para sumar os máximos puntos que poidamos.

Nando A. O comezo de tempada está a ser moi bo se nos referimos os puntos colleitados e o esforzo que os rapaces están a facer en cada partido. Pero é moi complicado medirse ós equipos da categoría na que estamos. Hai moito traballo por diante, e non sempre os resultados vanse a dar desta maneira, pero e agradable que os rapaces vexan que o esforzo ten recompensa.

PABLO CONDE e JOAQUIN (Entrenadores do Xuvenil)

--Sempre chegan reforzos, pero os equipos están formados maioritariamente por rapaces da Costa. Cal é a fórmula para que opten por ir ao Dumbría?

Pablo C. Sacando casos moi puntuáis sempre somos desta zona. Non hai fórmula; hai xogadores que chegaron aquí porque quixeron vir eles, outros por amigos, outros por casualidade e outros porque os chamamos. Creo que disputar categorías superiores chama bastante, aínda que moitos nenos prefiren xogar na liga local e non na Galega (na miña opinión, se mo permites, creo que é un erro, porque compites mellor, aprendes máis e creo que disfrutas moito máis do fútbol).

Nando A. Tódolos xogadores do equipo cadete son da Costa, este ano hai rapaces de Dumbría, Cee, Corcubión, Fisterra, Carnota, Muxía, Louro, Coristanco e máis pobos da Costa. Este é o obxectivo de ter equipos nas categorías Galegas, que os rapaces da Costa da Morte poidan xogar cos mellores equipos de Galicia sen ter que ir a estudar fora e poidan disfrutar desta experiencia estando na súa casa.

-- A situación xeográfica é evidente que non axuda pero, como levan realmente os xogadores as longas distancias e os madrugóns en fin de semana?

Pablo C. Bueno, eso é un tema de moito debate. Creo que no fútbol masculino estamos mal acostumados. O Fisober, As Miúdas, os equipos de Volei, os equipos de Balonman, etc, para xogar nunha liga teñen que desplazarse mínimo 50 km cada fín de semana e non pasa nada; nós como temos un equipo en cada pobo parece que facer máis de 20 km é terrible. A maioria dos xuvenís de este ano, xa veñen dende infantís xogando en ligas autonómicas e están “acostumados”. Ao fin e ao cabo, viaxes de 2 horas hai dous ou tres por tempada. Ademáis todo eso enséñanos a organizarnos mellor a xogadores, entrenadores, pais, clube.… E as viaxes dan para moitas cousas, temos feito xogos, contamos anécdotas, algunha vez paramos a comer, etc, e nos momentos malos dixerimos as derrotas todos xuntos. Todo eso enseña e educa tamén. Moito.

Nando A. Os xogadores saben que para competir contra os mellores hai que facer o esforzo de adestrar durante a semana e madrugar e viaxar en fin de semana. O teñen asumido, non é un problema para eles. É parte da competición.

NANDO e KANARIO (Entrenadores do Cadete)

-- Factores que consideredes determinantes para que esta tempada se presente coma unha das máis exitosas dos últimos anos.

Pablo C. Non sei, supoño que o traballo, pero o fútbol ten moitos factores, calendario, continuidade, lesións e tamén a sorte.

Nando A. O primeiro é que a tempada só leva 6 xornadas disputadas, acabamos de comezar. O de exitosa xa se verá máis adiante. Hai que diferenciar tamén o que cada un entende por exitosa, no meu caso por exemplo, observando o equipo de xuvenís deste ano teño moi claro que a tempada pasada foi un éxito, porque o traballo que os rapaces fixeron durante todo o ano, que foi moito, ten como consecuencia ver a moitos deles convocados e titulares nunha categoría moi complicada sendo de primeiro ano. Polo que a fórmula debe ir no mesmo camiño: adestrar, adestrar e adestrar par que os rapaces poidan mellorar ó máximo posible tanto técnica, táctica, física e mentalmente na execución das accións coma na toma de decisións dentro do partido.

-- Habituados coma estades ás categorías inferiores, entra nos vosos plans dar o salto nalgún momento aos equipos sénior?

Pablo C. Negalo sería un erro pero eu cando penso en fútbol, penso sempre en Dumbría. Eu non podo decir que sendo da “casa” me sinta infravalorado. Ao contrario, sempre me sentín moi valorado. Deportivamente débolle todo a este club e persoalmente a xente que o dirixe. Sei que algún día aparecerá esa oportunidade. Eles e eu sabemos que este non é o momento, pero se fago as cousas ben chegará. Cada vez apetéceche máis, pero todo ten os seus plazos, e hai que saber de ónde vimos e cara donde vamos. Só é un obxetivo a medio prazo.

Nando A. Agora mesmo diría que non pero nunca se sabe. Diría que estou a botar de menos o non adestrar a diario no fúbol oito no que o carácter formativo debe ser predominante, eu diría que o cambio pode ser máis nese sentido no meu caso.

PABLO CONDE durante uno de sus encuentros

  -- A convivencia nunca é doada en ningún sitio. Como se leva ter rapaces de tantos sitios distintos?

Pablo C. Confésome sempre moi fan dos “grupos”. O fútbol é un deporte de equipo e iso tamén é no vestiario. Alí nace todo, e no campo vese reflexado. Éstes anos xa somos vellos coñecidos e fai que todo sexa máis fácil. Cando chegan aquí non miran de onde son. Pertencen todos ao Dumbría.

Nando A. No noso caso a convivencia é moi doada xa que os rapaces queren estar aquí disfrutando de poder competir contra xogadores de calidade e aprendendo a ser mellores cada día. Iso fai que poñan moito da súa parte para seguir disfrutando desta experiencia, esforzándose en cada adestramento.

-- Cal é a meta real á que aspirades cos vosos equipos?

Pablo C. Aquí sempre direi o mesmo. A seguir traballando, aprendendo e facer os máximos puntos posibles.

Nando A. Que os rapaces aprendan todo o posible, que axudemos a que se formen tanto a nivel deportivo como persoal. Hai un gran esforzo por parte do clube, comezando polo presidente, Cesar Ferrío ó que hai que engadir o traballo de Manolo, Serguei, Elena e moitos máis que fan que os rapaces teñan todo o necesario para desenvolverse da mellor maneira posible. E na parte deportiva na categoría cadete este ano temos a sorte de poder contar con Samuel (Canario) que está a preparar ós rapaces no día a día, coa axuda de Julio Vila e Lucas. Estase a notar tamén a preparación física do ano pasado levada a cabo por Dani e Damián de Dafit. É importante tamén o traballo de Huelvis cos infantís e Pablo cos xuvenís para que os rapaces sintan que hai una continuidade según avanzan nas distintas categorías dentro do clube. Todo isto baixo a coordinación de Oscar Leis. Todas estas persoas axudan a que o equipo cadete poida ir pouco a pouco aspirando a una meta máis alta.

-- Xogades en categorías que xa arrastran moito público aos partidos. Responde a afección do Conco neste sentido?

Pablo C. Este ano estáme parecendo que a afluencia vai a máis. Non sei a qué se debe, pero que siga así. Eu só lle pido respecto a todos.

Nando A. Sempre estamos arroupados pola afección. Nótase que os equipos que veñen a xogar a Dumbría atraen a xente da comarca. E que teñamos a rapaces de tantos pobos xogando con nós fai que veña moita xente a velos tamén.

NANDO en uno de sus Encuentros

-- Soñade en alto: ónde vedes os vosos equipos de aquí a xuño que remate a tempada?

Pablo C. A salvación é o obxetivo. Se ao final somos capaces de conseguila e os xogadores disfrutaron da tempada e do fútbol doume por satisfeito.

Nando A. Onde nos leve o esforzo dos rapaces. Está claro que é importante como mínimo manter a categoría para que os nenos que veñen detrás poidan disfrutar desta experiencia. Que os rapaces disfruten no camiño e aprendan todo o posible.

EN ORSAY: A Entrevista da Semana con IAGO LEMA (Unión Deportiva CORCUBIÓN)

"NUNCA ME INTERESOU SABER SE ME PAGABAN NOUTROS CLUBES, PORQUE NUNCA PENSEI EN DEIXAR O CORCUBIÓN".

IAGO LEMA 

O Cubaleiro non é Lezama, pero de selo quizais Iago Lema (Corcubión, 23 - 7- 1993) poderíase chamar Julen e apelidarse Guerrero, porque ao igual que o león vasco, el sempre fai oídos xordos ós cantos de serea que cada tempada rondan o vestiario do Corcubión, o clube non só da súa vila, tamén do seu corazón e ao que segue fiel para desesperación da veciñanza que sospira con incorporalo ás súas filas. Estudante de Dereito, é posible que sexa pola toga a única maneira de velo vestido doutra cor que non sexa a branquiazul, que enfunda no seu corpo dende a tenra categoría Cadete, e que non contempla abandoar por máis que os avatares da clasificación ou das ausencias sexan un escollo ás veces duro de superar. Iago Lema é a exquisitez feita fútbol. Terciopelo sobre ese céspede golpeado polo vendaval, por ese vento que non deixa nada en pé cando sopra sen piedade nun campo que Iago coñece de memoria, milimetrado cada curruncho dende o que soltar a pelota e deixar que metela pola escadra ou alí onde é imposible que ningún porteiro chegue sexa algo natural, sinxelo, cotidián...pero que os demais sabemos que é só algo ao alcance dos mellores. Capitán das esperanzas dun clube que anhela voltar á Liga que por historia e honra debe pertencerlle, Iago Lema agarda que ese momento chegue coa ilusión intacta. E coa calidade e categoría que o definen coma un dos xogadores da Costa que só colleita admiración de propios e rivais por onde pasa. Poucos poden amosar esas CREDENCIAIS. Deixámosvos con el. Coa venia, señorías.
Como afrontas esta tempada despois dos non moi favorables primeiros resultados?

Sinceramente, con confianza, coñezo ós nosos xogadores, sei o nivel que podemos chegar a dar e non creo que os primeiros partidos marquen o que pode acadarse, se ben é certo, que é importante comezar a sentirnos cómodos co xogo e obter algunha vitoria pronto, pois creo que a moral e a tendencia que ten un equipo inflúe moito na actuación e nos resultados dos demáis partidos.

Aínda ves factible loitar polo ascenso?

É certo que quizáis loitar polos postos de ascenso directo é unha meta moi difícil. Pero aínda queda case toda a Liga e a verdade é que eu sempre confío e creo posible que o equipo acade unha plaza no playoff de ascenso, e de chear aí véxonos con posibilidades de gañar as eliminatorias e obter o ascenso. Coa xente que temos é factible, só temos que xogar como nalgunhas fases de partido demostramos que sabemos facer e manter a concentración ó longo do partido para non cometer pequenos erros que pódennos custar os partidos.

O Corcubión tivo varias baixas de xogadores que levaban tempo no clube. É difícil manter a ilusión dos xogadores nunha categoría como a Terceira?
É certo que perdemos algúns xogadores de uns anos para aquí e moitos de gran importancia para o equipo, pero tamén fomos incorporando xente que xoga moi ben a pesar de ser máis novos. En canto a ilusión, é certo que, ás veces cando comeza a faltar xente a adestrar e os resultados non acompañan, pérdese un pouco, pero non creo que nisto afecte a categoría na que xogamos, e no meu caso é fácil recuperala polo bo ambiente que temos no equipo e porque ó final o que busco é pasalo ben xogando ó fútbol cos meus amigos e iso téño aquí.

Na tempada 2017-2018

Eres un xogador con ofertas cada tempada, pero ningunha fixo aínda que aceptaras. Que motivaría que te decidises por algunha delas?
Chámame moito saber o nivel que podería chegar a dar en categorías nas que nunca xoguei e aceptar retos máis esixentes. Pero realmente o que motivaría que fose para outro equipo sería o xogar con algunhas persoas coas que me levo moi ben doutros clubes e cos que nunca tiven ocasión de xogar.

Unha categoría que che gustaría desputar, se poideses elixir.
Obviamente se poidese elixir, aínda que é imposible, encantaríame probar o que é o fútbol a nivel profesional, a esixencia que ten dende os adestramentos ata os partidos. Pero a un nivel máis baixo non me chama o fútbol nada máis que para desfrutar con el, aínda que por suposto tamén gústame competir.

Algunha das ofertas que recibes seguramente conlevarán remuneración económica. Que fai que sexa máis importante para ti permanecer no Corcubión que aceptar algunha delas?
Realmente nunca cheguei a preguntar esas cousas, imaxineime que nalgunha poderíanme ofrecer algo de diñeiro o mes porque é algo habitual neses clubes, pero nunca cheguei a preguntar se me pagaban, porque non pensei en deixar o Corcubión, a razón é que é o clube no que levo toda a vida, é a miña casa e o equipo da miña vila. E o máis importante é que un sitio onde pode desfrutar do fútbol xogando cos meus amigos.

Eres un xogador que se caracteriza pola deportividade e a elegancia dentro do campo, pero hai situacións nas que custará manter a cabeza fría. Tiveste que sufrir algunha expulsión?
Sempre hai situacións no partido nos que a cabeza quéntase un pouco, pero normalmente contrólome bastante rápido. En todos os anos que levo xogando ó fútbol só me expulsaron unha vez cando era Cadete e foi porque deume o balón na man cando ía entrar na portería, e aínda que foi involuntario o árbitro expulsóume, pero nunca máis tiven que perderme un partido por sanción, nin sequera por acumulación de tarxetas. 

Iago Lema na Tempada 17-18 fronte o Castriz

Algúns xogadores cos que estarías encantado de compartir vestiario.
Hai moitos xogadores da Costa cos que me encantaría. Pero cos que máis ganas tería de compartir vestiario é con algúns xogadores cos que me levo especialmente ben e ademáis moitos son moi bos xogadores, de feito a moitos intenteinos convencer de que viñesen a xogar a Corcubión e eles de que fose a xogar con eles, pero de momento resístense a fichar e eu non teño pensado cambiar tampouco.

Corcubión é unha canteira moi poblada de xogadores de calidade espallados por outros clubes. Ónde podería estar o equipo se a maioría fixesen coma ti e xogasen na casa?
Esta pregunta ás veces debatímola entre nós, porque de Corcubión hai xogadores realmente bos. Eu creo que se tódolos de Corcubión que están en equipos de fóra e todos os que deixaron de xogar por distintos motivos xogasen en Corcubión, o equipo podería xogar en Primeira Rexional perfectamente.

Un desexo a nivel deportivo que aspiras a ver cumprido.
Un desexo sería poder xuntar a ese equipo de Corcubión, porque ademáis somos xente que levámonos moi ben e penso que poderiamos pasalo moi ben xogando, pero moitos dos xogadores nos que penso é practicamente imposible que volvan a xogar ou que volvan o Corcubión.

Pero un desexo real sería ascender co Corcubión e conseguir loitar de verdade en Segunda e asentarnos na Liga da Costa. 

Iago Lema con Nakata do Castriz na tempada 17-18

En ORSAY: A Entrevista da semana con ELOY VILLAR (CORME CF)

"NON ME VEXO DEFENDENDO OUTRA ELÁSTICA QUE NON SEXA A AZUL DO CORME"

Eloy en un encuentro del año pasado frente al Baiñas

Pese á esixencia dunha Liga tan competitiva coma a da Costa, son moitos os equipos que contan nas súas filas con xogadores cada vez máis novos das súas canteiras, rebosantes de talento e xuventude que lles permite xogar máis dun partido na fin de semana. Eloy Villar Neira (Buño, 24-03-2000), é unha desas perlas que, recén estreada a maioría de idade, xa sabe o que é gañar títulos e desputar finais co seu equipo non de nacemento, pero sí de corazón e ao que leva entregado unha chea de tempadas. Polo seu sangue corre o azul do Corme, unha casa na que atopou. ademais de afecto e oportunidades, unhas xeracións de talentos coma o seu, que os fan temidos en todas as categorías e sempre candidatos a títulos e ascensos. Eloy, aínda en etapa xuvenil, enfronta este ano coma os anteriores: aspirando a todo nas dúas categorías que desputa. Non hai máis que ver a súa paixón e dedicación, para saber que é moi posible que acade canto se propoña.

No encontro fronte o Cee esta temporada

-Como se leva ser tan novo e, sen embargo, levar tantas tempadas xogando co equipo sénior?

A verdade é que se leva bastante ben, xa que a idade é un simple número e no vestiario somos todos xogadores e non miramos os anos que ten cada un. Dende o primeiro día adapteime moi ben ó equipo sénior, xa que somos como unha gran familia que segue unha única dirección como é disfrutar xogando o fútbol e se se pode gañar, mellor que perder ou empatar.

-Ónde te atopas máis a gusto, coa túa categoría ou co equipo de maiores?

. Síntome igual de cómodo nas dúas categorías, ainda que para ser sincero no equipo sénior non podes baixar a intensidade durante todos os partidos, xa que é unha Liga moi competitiva mentres que na categoría xuvenil hai algúns partidos moito mais sinxelos nos que podes xogar a unha intensidade máis baixa.


-A Liga da Costa é unha competición longa e dura e comezaste nela cando só eras Cadete. Foiche difícil adaptarte?.
O meu debut no equipo sénior foi sendo Cadete de primeiro ano en Primeira Autonómica, mantendo a categoría ese ano e xogando a final da Copa da Costa. O ano seguinte descendemos e na Liga da Costa debutei sendo Xuvenil de primeiro, polo que a adaptación a Liga da Costa foi doada, xa que levaba dous anos xogando no equipo sénior nunha categoría superior, na que aprendes. Ainda que debutara na Liga da Costa non me costaría tampouco moito adaptarme porque sempre fun un xogador que nunca tivo medo a meter o pé nin a que foran mais grandes tanto en idade como en altura.


-Que supoñía para ti xogar os sábados contra rapaces da túa idade e despois, os domingos, contra homes que che dobraban a idade?

Simplemente son partidos de fútbol nos que se enfrontan dous equipos sen importar a categoría. Como dixen anteriormente, a idade é un número e nunca me importou meter o pé contra un rapaz da miña edad ou contra unha persoa que me dobrara en anos. Polo que non me supoñía nada en especial. Únicamente cansanzo, xa que cheguei a xogar sábado pola mañán, sábado pola tarde e domingo pola tarde nun mesmo fin de semana.




-Estudas un ciclo superior relacionado co ámbito deportivo. Entra nos teus plans adestrar nun futuro?

O meu plan para o futuro non é adestrar, senón seguir coa carreira de INEF para ser profesor. Ainda que non descarto adestrar, nun futuro, categorías inferiores de fútbol ou traballar como monitor en un ximnasio. Conforme están as cousas, non se pode descartar nada.


- Custa compaxinar estudos e Liga?.
Non soe ser complicado compaxinar as dúas cousas, xa que é cuestión de organizarse, porque se se quere, hai tempo para estudar e sobre todo para adestrar e xogar.


-O Corme é un equipo que se nega a ascender de categoría por motivos de desprazamentos. Non aspiras a xogar noutra Liga nalgún momento?.
Sendo sinceiro, si que aspiro a xogar noutra Liga, pero sempre e cando sexa defendendo esta camisola. Non son de Corme, pero estes 6 anos que levo no clube, tanto os adestradores que tiven, todos os directivos, todos os compañeiros e sobre todo a xente do pobo, fanme sentir como se nacese aquí. Asi que, a día de hoxe, non me vexo defendendo outra elástica que non sexa a azul do Corme.

-Un recordo moi feliz para ti nun campo de fútbol

Recordos felices dentro do campo teño varios, como pode ser esta última final Xuvenil, que conseguimos levarnos a vitoria e sobre todo, compartila con dous xogadores cos que levo compartindo fútbol e amizade dende os 7 anos, como son Aitor e Samu. Ainda que por encima de todos estes, o recordo máis feliz que tiven dentro dun terreo de xogo, ata o momento, foi xogar a final da Copa da Costa, pese a non ser feliz de todo xa que a perdemos 1.0 contra o Xallas. Pero ese día non o esquece un na vida.



-Que supón para os xogadores ter afeccións tan entregadas e participativas coma é a vosa

A afección en Corme está un nivel por enriba do equipo, e iso que o equipo non é nada malo! Pero a afección, é espectacular. A xente en Corme sube todos os días da fin de semana ao Cairo para ver todas as categorías, da igual que sexan Benxamíns coma Veteranos. Eles sempre empurran ao equipo cos seus ánimos que nos axudan a sacudirnos o cansanzo, ata o punto de que son eles os que gañan moitos partidos. É de agradecer a todas as persoas que van detrás do equipo alá onde as diferentes categorías do Corme xoguen. Para min, a mellor afección de toda a Costa.

-Os teus favoritos para levarse este ano o campionato. E tamén un desexo que che gustaría ver cumprido esta tempada.
Non coñezo moito todas as plantillas pero creo que este ano, o nivel vai estar tan ou máis igualado que o ano pasado. En canto á favoritos para o título de Liga, penso que Mazaricos, Muxía, Baíñas e Ponteceso van estar arriba loitando ata o final. En canto a nós, o obxectivo é desfrutar e facer desfrutar a toda a nosa xente. Está claro que queremos e imos loitar por estar canto máis arriba mellor, pero non marcamos o fracaso en non gañar a Liga.