PACO LEIS
O Súr tamén existe, dicía Mario Benedetti nun dos seus poemas, e do noso Sur máis inmediato nace un talento que fai poesía pero non do xeito habitual, senón no máis prosaico do mundo do fútbol. Sonetos encadenados fundíndose en cada toque de balón, en cada unha desas conducións que remataban só ou en compaña doutros, pero sempre diante do arqueiro convertido en vítima propiciatoria dun furacán chamado Paco Leis.
De Lariño para o mundo, un xogador que chegou a desputar a Copa do Rei, e que paseou o seu potencial goleador pola Costa e por cantas categorías a conformaban. Con Noia e Fisterra, na Terceira División, pero tamén transitando polas ligas rexionais da man dos equipos viciños coma Carnota, Muros ou Esteirana. Outros coma Calo e Vista Alegre tamén desfrutaron do seu favor, da categoría innata que o acompañaba e que fixo del un xogador memorable da historia costeira que tanto nos gusta lembrar e traer de volta. Leis foi tamén un imprescindible dos maratóns de fútbol sala da época, conquistados en máis dunha ocasión con esa agudeza de dianteiro e media punta que facía do gol unha arte, unha paixón que se contaxiaba a quen estivera ao seu carón, e tamén aos entregados afeccionados que o xaleaban e adoraban a partes iguais. Paco Leis tivo ese percorrido de xogador que empeza dando patadas á pelota nas praias e nos carrexos das vilas natais, para despois deslumbrar a medida que foi escalando nas competicións que desputaba. Forxado entre compañeiros de vida dos outros pobos da contorna, pero que tamén saboreou a grandeza dun fútbol máis profesional onde deixar pegada e un regueiro de goles. Versos atípicos que xa permanecen para sempre na memoria do noso fútbol. Do que escribe a súa historia en renglóns de cal pintados sobre o céspede.
No hay comentarios:
Publicar un comentario