OS DOUS DE SEMPRE
Pepe, cun tono serio e pausado, manifestou ter lido un estudo recente da prestixiosa Universidade de Oxford, onde uns científicos ingleses descubriran a razón pola cal en Fisterra dase unha maior concentración de futbolistas, e cun nivel superior, que no resto de Galicia.
Nese estudo, aseguraba o alcalde, comprobouse que todos os grandes xogadores da historia de Fisterra posuían un xen modificado que lles confiría unhas habilidades especiais para a práctica do deporte rei. Esta mutación xenética, segundo os ingleses, viña producida por un alcaloide chamado "matina", presente única e exclusivamente na herba do mate, producto moi consumido en Fisterra, sobre todo polas mulleres, e importado dende ese país irmán que está ó outro lado do Atlántico, A Arxentina. Tamén se comprobou que a matina só causa modificación xenética se se transmite de nai a fillo.
Por fin, pensaba eu mentres o escoitaba, unha explicación científica a esta condición innata dos futbolistas fisterráns. Claro, agora todo encaixaba: M de mate, M de Maradora...M de Maní e M de Miculita.
Maní e Miculita, Miculita e Maní. Sen lugar a dúbidas, dous dos máis grandes expoñentes, non só do fútbol fisterrán, se non de toda a historia do fútbol da Costa. Dous curmans dos que todo o mundo está de acordo en asegurar que, de estar activos hoxe en día, ben poderían militar nas categorías superiores do fútbol español. Criáronse xuntos, sempre foron amigos e ámbolos dous compartían a circunstancia de que varios dos seus irmáns maoires xogaban na SD Fisterra dos anos sesenta.
Neses anos, era moi frecuente que eles acompañaran os seus irmáns nos desplazamentos do equipo. Foi nun deses viaxes onde tivo lugar unha curiosa anécdota entre ambos.
A Ponte do Porto nun día de festa. Partido amistoso entre o Porteño e a SD Fisterra. Miculita e Maní, dous rapaces que non superaban os 15 anos de idade, despois de presenciaren o partido, baixaban do campo de fútbol. Na metade do camiño atopáronse cun rapaz maior e moito máis corpulento ca eles, que os ameazaba cunha actitude desafiante. Lonxe de amedrentarse, Miculita achegue a Maní e susurroulle ó oído:
- Oistes.... Nós con este ben podemos, eh. Vamos faser unha cousa. Cando conte ata tres, ti tíraste ós seus pés, e cando esteades no chan, vou eu e xa o remato.
a Maní o plan pareceulle perfecto, asique púxose en posición e agardou, expectante, a conta do seu curmán.
-Unha,duas...tres!!!
Uns intres despois, Maní chegou chorando ó autobús do Fisterra e contoulle todo o acontecido ó mítico "Negro", irmán maior de Miculita. Este, moi enoxado co que estaba a escoitar, non dubidou en ir na procura do seu irmán pequeno e aplicarlle tamén un serio correctivo.
Ó final, o conto saiulle furado a Miculita. Por que escapar do rapaz aquel,escapou... Pero eu non sei que sería mellor, unha dura pelexa con ese neno maior ou unha boa labazada do Negro.
En fin, cousas de nenos...Cómpre dicir que Miculita e Maní seguen sendo unha dupla inseparable e é habitual velos pasear polo peirao de Fisterra, como din que fan Messi e Luis Suárez polas rúas de Barcelona, que mira ti por onde, tamén toman mate.
