A COSTA MÍTICA MANUEL V. ALONSO DE LEÓN "PICHURRI"

A COSTA MÍTICA

MANUEL V. ALONSO DE LEÓN "PICHURRI"

Ter un alcume recoñecido é moi típico da nosa bisbarra, tanto que escurece o nome real e pasa a un segundo plano completamente. No caso de Pichurri é así exactamente, e ademais con connotacións cinéfilas, despois dunha proxección no cine da Ponte do Porto onde o protagonista era un xogador así chamado, cunhas características físicas que fixeron que o resto de chavalería o identificase con el e así o rebautizaran, pese ao pouco que en principio lle gustaba. Era o comezo dun camiño que percorrería emulando ao protagonista daquela película, sobre un campo de fútbol e deixando constancia de que ser nativo de Camariñas era estar moi preto da gloria futboleira.

Estreándose con apenas trece anos no xuvenil do Soneira S.D. vestindo xa as cores do primeiro equipo tamen , para o ano seguinte vestir as cores do Muxíacf Muxía xuvenil, de onde daría o salto ao equipo sénior do Porteño, co que estivo varias tempadas e acadou o título de Liga nos primeiros anos da década dos setenta e Campeón da Copa da Costa. Capitán e líder dunha formación que só abandoaría polo Bergantiños - Escuelas Luis Calvo de Rexional Preferente, que tivo que compaxinar co obrigado cumprimento do Servizo Militar. Foron dous anos antes de recalar no Carnota outros dous, preludio da súa derradeira mudanza coa creación do Camariñas FC, ao que partiría para xa nunca voltar a marchar. Alí, xenio e figura dos que deixan pegada, incombustible aínda que os anos fosen caendo no casilleiro, reconvertido máis adiante en xogador e adestrador, pero sempre ao calor do fogar camariñán, destino final dunha carreira entregada as cores e a un clube do que sempre formará parte, por tempo que pase.

Fotografias CEDIDAS, Pichurri na época do Porteño

Real Federación Galega de Fútbol - Futgal Galicia en Goles En Xogo Concello de Camariñas Camariñas FC Radio Nordés Cadena SER La Voz de Galicia Porteño CF A Bancada Non Vale Furar El Punteirolo

A COSTA MITICA - JUAN BAUTISTA, TITO E FRAN (CORCUBION)

A COSTA MÍTICA

JUAN BAUTISTA, FRAN E TITO CAAMAÑO 

Tres irmáns vestindo as mesmas cores non é algo que vexamos con frecuencia, pero os Caamaño foron unha excepción naquel Corcubión que, con eles a bordo e con Manolín ao timón, acadou a súa primeira Copa da Costa. Os tres excepcionais, e con Bautista e Fran que, máis adiante, seguirían travesía co mestre Manolín no Cee (Bautista tamén no Baio), onde desfrutarían de novos títulos nunha traxectoria épica e regada de éxitos. Inesquecibles non só polo seu talento deportivo, senón tamén pola exquisitez de trato, saber estar e compromiso, cualidades que se alongaban unha vez rematado o partido, Os tres cortados polo mesmo patrón, personalidades afectuosas que colleitaban o que sembraban: o respecto de todo aquel que compartíu minutos e céspede con eles. 

Bautista era o central por excelencia, a potencia e o dominio da área, a seriedade que non permitía nin un erro, incapaz de baixar a garda nin por un segundo. Garantía nese pequeno pero decisivo cadrado da zaga. Fran era a rebeldía na marcaxe ao rival, indómito pola banda que facía do roubo de balón unha especialidade propia, lateral de longo percorrido que impoñía un físico de gladiador para dominar a pracer as incursións alleas. Imprescindible poderío para dar osíxeno ao equipo, calculada presión da que poucos podian salir airosos. Fran foi un deses xogadores que ningún rival quere enfronte, sabedores de que pelexar contra el era, case sempre, unha batalla perdida. Tito foi fugaz, de viaxe máis efímera, pero igualmente talentoso. Todoterreo capaz de xogar en calquera posición, que aunaba perfectamente as condicións dos dous irmáns para sumalas as que el xa posuía, e que o converteron nun xogador prometedor e desexado. Aínda que vestiron outras camisolas, os tres son lenda vida do seu equipo de corazón, daquel Corcubión que formou parte dunha época onde a Costa era unha pasarela de estrelas que sempre vivían preto, que enchían de orgullo ás súas vilas....e que facían das cores moito máis que un uniforme, tamén un estilo de vida e unha declaración de intencións. E seguro que pese a tantos outros premios...ningún terá o sabor dese primeiro na casa, onde os tres fillos de Pilar do Navarro inauguraron un camiño que ainda segue a ser imaxe de añorado esplendor nunha xeración irrepetible.

Fotografía CEDIDA dos Irmáns Caamaño ca camisola da UD CORCUBION

Real Federación Galega de Fútbol - Futgal Galicia en Goles En Xogo Radio Nordés Cadena SER Fútbol da Costa El Punteirolo A Bancada Non Vale Furar

O que sempre esta e Nunca se ve - MANOLO LÓPEZ (DUMBRIA)

O QUE SEMPRE ESTÁ E NUNCA SE VÉ

MANOLO LÓPEZ (DUMBRÍA C.F.)

Non se concibe o noso fútbol sen esa representativa faciana que identifica á meirande parte dos clubes, eses directivos que, paseniñamente, á sombra dun labor imprescindible, son a maquinaria necesaria que precisa un equipo para botar a rodar cada domingo. Manolo López non só é un veterán dos campos da Costa, tamén é un dos pioneiros e artífices daquel Dumbría que comezou a camiñar para converterse nun referente costeiro a día de hoxe, e co que nuns meses cumprirá as Vodas de Prata ao servizo dunha casa na que, ademais de infatigable traballo, pon alma e corazón en todo ese tempo que adica ao Conco.

Manolo vive coa filosofía de que o deporte non é unha regra de tres, que gañar e perder son sempre dúas caras que dan a volta con facilidade, pero nunca sabes cando vai saír algunha delas. Espectador de primeira liña na traxectoria dun Dumbría que acadou fitos históricos na bisbarra, ascensos e títulos, pero tamén os logros dun fútbol Base que esta tempada voltan a situarse nas grandes ligas galegas. Con todo e tanto vivido, lembranza especial para a primeira Copa da Costa, aquela que estreaba o novo século e que abríu a porta ás que virían despois. Coma Delegado do primeiro equipo, vive intensamente a ras de céspede cada encontro, coa exquisitez de trato que o caracteriza e o fai ben recibido onde queira que viaxe. Encargado tamén desa montaña burocrática na que se convirte calquera trámite, papeleo e comunicacións que requiren paciencia e moitas horas que nunca se contabilizan, pero que aí están e fan posible que cada domingo o Dumbría saia dos vestiarios para que desfrutemos dunha tarde de fútbol. Manolo ocupará o seu lugar no banco, coa bolsa preparada para atender as incidencias dos seus xogadores...os mesmos que, nalgúns casos, leva vendo media vestidos de branco e negro, tan familiares coma a propia familia. Porque Manolo é exactamente iso, incluso para moitos rivais: alguén familiar e necesario nas vidas dos que soñan en redondo.

CF Dumbria -oficial- Concello de Dumbría Real Federación Galega de Fútbol - Futgal Galicia en Goles En Xogo El Punteirolo Non Vale Furar A Bancada

ENTREVISTA co Novo Adestrador dos Xuvenís de Liga Galega do CF Dumbria -oficial- O Carnotán MARCOS DOMINGUEZ

- Satisfeito de retornar á competición nun clube coa soleira do Dumbría?

A verdad e que muy ilusionado de afrontar este novo reto e formar parte dun dos clubs con mais nome na costa.

-Tes experiencia en categorías de Base, pero a Liga Galega é sempre moi esixente.

-A verdad e que non a coñezo moito, pero con apenas traballar 3 dias cos rapaces deime conta do gran nivel que vai ter esta categoria.

-O obxetivo e intentar manter o equipo en liga galega e sobre todo formar xogadores para que dean o salto o equipo de maiores cun nivel o mais alto posible.

-Houbo moitas baixas por cuestión de idade, tocará fichar e renovar caras.

Eu xá chego co equipo formado e estou contento cos rapaces que teño, a directiva fixo o seu traballo e Eu ahora intentar sacar o mellor de cada un deles

-Que cualidades buscas á hora de decantarte por un xogador?

A hora de velo fixome na sua capacidade futbolistica... a hora de fichalo ou recomendalo entran as cualidades fisicas e técnicas pero tamen a sua maneira de vivir o deporte, de comportamentos cos compañeiros e cos rivais, co corpo tecnico etc.. que é tan importante como o anterior. A primeira vista non vou negar que me gustan os xogadores talentosos con técnica individual e bo trato de balon (os zurdos son a miña debilidade),pero os xogadores que destacan mais polo seu traballo fisico son tan importantes coma os anteriores. Encontrar o equilibrio e o mais dificil.

-Como foi a experiencia na Terceira División?

Espectacular, o ano pasado non o cambiaría por nada. As facilidades que me topei para traballar, ter un corpo tecnico dunha gran calidade no que cada un desempeña o seu traballo, ter uns xogadores dun nivel altisimo e poder aprender dun profesional como Jaime foi impresionante. Non todo foron alegrías, pasei momentos malos pero de todo se aprende e quedome co positivo que foi o 90%.

-Adestrar ao equipo xuvenil sempre é un reto, hai que preparalos para o salto ós maiores.

Siiii xá o respondin con anterioridade pero ese e o maior obxetivo

-Tardaste moito en decidirte despois de recibir a oferta?

Pois nooo. Categoría de nivel alto nunha idade na que podo traballar como me gusta e intentarlle enseñar todo o que aprendín nos Cursos de Entrenador e este ano pasado en Fisterra.

-Que motivou que aceptases?

Como dixen antes a categoría na que vou estar e sobretodo que é un club muy ben estructurado e serio e sentirse como un adestrador non solo un alineador.

-Dinos que considerarías un éxito a final de tempada.

A nivel de equipo poder sacar o maximo rendimento de cada xogador, conseguir aguantar o equipo na categoría e a nivel personal seguir crecendo como entrenador.

Como remate dar as gracias a directiva do Dumbria por apostar por mín e a intentar devolverlle esa confianza con moito traballo.

A COSTA MÍTICA - JUAN PORRÚA

Non soen ser os  porteiros a clase de xogadores aos que máis atención se lles presta. Fundamentais porque eles teñen a derradeira chave da vitoria ou da derrota, pero esquecidos en moitas ocasións, alonxados do foco mediático que encumbra a goleadores e, en definitiva, aos que fan que o marcador se mova, non aos que poñen todo o seu empeño en evitalo. Pero Juan Porrúa é un dos que leva toda a vida cumprindo con ese cometido, e non de calquera xeito, senón nese grupo de escollidos que fixo dos treus paus un escaparate co que percorrer toda Galicia, sumando premios e títulos mentras detiña balóns e freaba en seco a avidez dos dianteiros. A gloria, con el diante, sempre quedaba na área pequena.

Porrúa nunca tivo outra posición no terreo de xogo, ata agora que senta no banco e comparte experiencia e coñecementos coma adestrador do Monte Louro, con quen vén de acadar o ascenso a esa Liga da Costa que tanto admira e desfruta, e da que tivo ocasión de ser campión coma xogador, igual que de Copa. Estreou adolescencia e posto no Muros natal, onde se fixo dono dese habitáculo que xa nunca abandoaría, e que o levou ata o Compostela coma primeira parada, onde acadou o campionato de Tercera División co filial, tamen onde mais destacaría sería no Santa Comba de Terceira División xogando seis tempadas e sendo unha das etapas mais importantes da súa vida. O Grove, Noia, Ribadumia ou Chaián antes de voltar á comarca, especialmente ao Dumbría, onde vivíu grandes éxitos coma o ascenso a Preferente. Tamén  no Conco sentou por primeira vez no banquiño para adestrar ao equipo Cadete, antes da súa marcha ao Dubra, onde finalmente colgaría unhas botas exhaustas de transitar por todo o fútbol galego. Varias veces premiado coma porteiro menos batido, Juan Porrúa é fiel a un estilo, ao de facer familia alí por onde pase, sabedor de que un equipo precisa a mesma confianza que se require para poñerse entre os tres paus. Pese a unha prologanda ausencia por motivos laborais, está de volta e con todos os folgos do mundo para seguir facendo historia...para roubarlle, aínda que sexa sen querer, o protagonismo aos que o levan habitualmente cada domingo.