No verán do ano 1972, a S.D. Fisterra chegaba a cuartos de final da Copa da Costa. Tiñan un equipiño xeitoso, unha equilibrada mestura de veteranía e xuventude. Na eliminatoria tocaba enfrontarse ó Negreira. No partido de ida disputado no Ara-Solis, venceran por catro goles a dous. Viaxábase polo tanto a Negreira con serias opcións de pasar a semifinais.
Cabe supoñer que aquel dous de xullo o partido comezou como comezan tódalas eliminatorias importantes, con certa dose de nervios e tensión. Neste encontro, o gardameta da S.D. Fisterra era un rapaz que aínda non cumplira os dezasete anos de idade: Joaquín Santiago Vilela Romero. Juaquín do Selta, para entendernos. Un porteiro moi novo cun futuro prometedor. Pero o que non sospeitaba Joaquín era que esa tarde ía participar nunha xogada da que hoxe en día, case cincuenta anos despois, ben seguro que se lembra.
Todo aconteceu moi rápido. Nun determinado lance do partido, un xove dianteiro do Negreira consegue esquivar a tódolos defensas da S.D. Fisterra e encara con moita habilidade a área visitante. Nela, e con tódolos músculos do corpo en tensión, o noso porteiro agarda concentrado a chegada do xogador rival. Nesas situacións un non pode dubidar e ten que tomar decisións en apenas unhas décimas de segundo. Como os astronautas no espacio, para que vos fagades unha idea. E Joaquín, non dubidou. Despois de valorar rapidamente tódalas opcións, dicidiu saír a por todas. Ala veña!!
El calculou que chegaría ó balón antes que o dianteiro. Pero non foi así. Errou no cálculo, como tamén teñen errado moitas veces Iker Casillas ou Andoni Zubizarreta, ou que pensades?. E o resultado foi que no lugar de atallar o esférico, o que fixo foi facer voar polos aires de Negreira ó outro rapaz. Cousas do fútbol…
Ata ahí todo medianamente normal. O árbitro pitaría falta, amosaría, se procedese, algunha tarxeta e listo. Pero non, non foi iso o que aconteceu.
Para estupor de tódolos xogadores fisterráns, un home corpulento, que logo resultaría ser o pai do neno voador, entrou no campo co partido en xogo e sen dubidalo nin un intre, doulle semellante puñetazo a Joaquín que o deixou totalmente “grogi” e desorientado.
En vista do acontecido, o capitán da S.D. Fisterra, Ramón Rivas Traba, Coné, achegouse moi preocupado a Joaquín e comprobou que este estaba moi aturdido e que non paraba de dicir “fáltame a dentadura postiza, fáltame a dentadura postiza!!”.
Non era unha broma. Xa era realmente indignante o do puñetazo e isto agravaba máis se cabe a situación. Coné dirixiuse moi serio ó árbitro e díxolle que se non reflexaba todo na acta, o equipo da S.D. Fisterra non reanudaría o xogo e tomaría medidas moi serias contra a súa persoa. O follón que se montou foi maiúsculo. Todo o mundo buscaba pola dentadura de Joaquín nas inmediacións da área. En vista do que estaba a suceder e como medida de presión, Coné mandou a tódolos xogadores para o vestiario e non sairían ata que a acta reflexase todo o acontecido. Entón ó árbitro non lle quedou máis remedio que deixar constancia dos feitos por escrito.
Ollo, lembremos que nesa época aínda existía a dictadura e a acta, habendo agresión de por medio, iría directa ó Goberno Civil. Palabras maiores.
O pai do dianteiro, a medida que pasaban os minutos, ía collendo perspectiva do que fixera e, vendo que o capitán do Fisterra mantiña unha actitude pouco amigable, intentou varias veces facer as paces invitándoo a súa casa e mirar como arranxar o asunto:
- Nada home, non hai arrejlo que valja. respondíanlle dende o vestiario visitante.
A todo isto, Joaquín ía recuperando a presencia de ánimo e cando estivo reposto de todo lembrou o que acontecera cos dentes. Ergueuse do banco no que descansaba, dirixiuse á repisa dunha fiestra alta do vestiario e, efectivamente, alí estaba a dentadura. No mesmo sitio no que el a deixara xusto antes do comezo do partido.
Cando llo contou a Coné, a este case lle dá mal. Semellante follón e resulta que a dentadura estaba a bo recaudo, miña nai…
Pero de todos é sabido que a veteranía vale moito e un chega a capitán por algo. Tras analizar a situación uns segundos, Coné soubo ben o que facer. Polo menos aparecera a dentadura, así que mandou gardar silencio sobre isto, díxolle ós do plantel que se cambiaran e que o agardaran no autobus. Logo, cunha faciana moi seria, accedeu a acompañar ó pai do xogador do Negreira a súa casa. Canda eles foi tamén un directivo da S.D.
Unha vez alí, o home desfíxose en atencións, sacou o seu mellor viño e o seu mellor xamón. Tratou os dous fisterráns como se foran dous xeques árabes. Estes fixeron ímprobos esforzos para manter a súa postura de denuncia, pero machiño… o viño e o xamón sabían que nin dios.
A medida que ía baixando o viño e entrando as talladas de xamón, a tensión naquela casa foi desaparecendo. Ó fin e o cabo, as cousas non había que tomalas sempre á tremenda,non?. Ademáis, a dentadura, aínda que o dono da casa non o soubese, xa aparecera e a labazada ó pobre de Joaquín xa ninguén lla quitaría do lombo, por desgracia. Con semellantes viandas na mesa, non se podía dicir tampouco que aquel home fose malo, impetuoso? si, pero malo non oh...
Unhas horas despois, nun ambiente xa moi distendido, as partes decidiron romper a acta e despedíronse entre bicos e abrazos. Uns intres despois, Coné e o directivo dirixíronse cara o autobús comentando o fabulosas que eran as xentes de Negreira...
NOTA: o pai do dianteiro nunca soubo que aparecera a dentadura, e cando os dous fisterráns chegaron varias horas despois ó autobús cas marcas delatoras do viño tinto na comisura da boca, tiveron que escoitar as imprecacións dos seus por estaren tantas horas agardando mentres eles se poñían ata arriba de xamón. Pero a eles pouco lle importou, Joaquín volvía a Fisterra cos dentes intactos e eles estábanche ben fartos. Que chova…
No hay comentarios:
Publicar un comentario